Οι χρονοβόρες και παράλογες διαδικασίες για την ίδρυση ενός Συλλόγου

Οι διαδικασίες για την ίδρυση ενός Σωματείου στην Ελλάδα είναι αφύσικα και παράλογα χρονοβόρες και η σκοπιμότητά τους είναι συχνά δυσνόητη. Συνθέτουν και αυτές ένα τμήμα της απίστευτης ελληνικής γραφειοκρατίας, μία γραφειοκρατία η οποία στήθηκε σε άλλες εποχές για να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες, με άλλα μέσα και η οποία απέτυχε να εκσυγχρονισθεί. Το αποτέλεσμα είναι η ταλαιπωρία τον πολιτών, η βασιλεία του ανορθολογισμού, η κατασπατάληση πόρων και -πολύ συχνά- η απώλεια της διάθεσης και της ενεργητικότητας των ανθρώπων για να δημιουργήσουν και να δράσουν.

Ένας αριθμός πολιτών, προβληματισμένων για τα αίτια που οδήγησαν την οικονομία μας σε χρεοκοπία και την κοινωνία μας στη σημερινή της κατάντια, δραστηριοποιηθήκαμε μέσα από το facebook (οι σύγχρονες εξελίξεις δείχνουν ότι κάποια σύγχρονα μέσα, είναι πολύ πιο σοβαρά και αποτελεσματικά απ’ ότι πολλοί γύρω μας νομίζουν) και αποφασίσαμε να ιδρύσουμε τον Σύλλογο ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ, έναν Σύλλογο για την προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των Ελλήλων Φορολογούμενων.

Υπογράψαμε το Καταστατικό μας στις 21 Μαρτίου 2010.
Λόγω των εορτών του Πάσχα κατά το 2010, καθυστερήσαμε λίγο στην κατάθεση του Καταστατικού στο Πρωτοδικείο. Τελικά, το καταθέσαμε περί τα μέσα Απριλίου.
Ορίστηκε δικάσιμος για τις ...6 Δεκεμβρίου! (Αλήθεια, γιατί θα πρέπει να διεξάγεται “δίκη” για τη δημιουργία ενός Συλλόγου;)
Η “δίκη”, ήταν μία διαδικασία 10 δευτερολέπτων,  όπου μία Πρωτοδίκης εκφώνησε το όνομα του Συλλόγου και η δικηγόρος παρέδωσε το “φάκελο δικογραφίας” με το Καταστατικό και διάφορα άλλα τυπικά έγγραφα.
Η απόφαση εκδόθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2011 (από τη στιγμή εκείνη ο Σύλλογος απέκτησε “ύπαρξη”).
Στις 18 Φεβρουαρίου κάναμε τη δημοσίευση στον Τύπο, όπως απαιτεί ο νόμος. Τί χρειάζεται η δημοσίευση; Για να πληροφορηθεί η ελληνική κοινωνία (!) τη δημιουργία του Συλλόγου, έτσι ώστε όποιος θέλει, να εκφράσει τις αντιρρήσεις του κατά τις επόμενες 20 μέρες. Κάναμε τη δημοσίευση στην εφημερίδα με το φθηνότερο κόστος. Στην Ελεύθερη Ώρα, μία εφημερίδα που καθημερινά πωλεί (πανελλαδικά) γύρω στα 300-400 φύλλα! Έτσι, σύμφωνα με τη λογική του στρουθοκαμηλισμού των ελληνικών νόμων, η κοινωνία ενημερώθηκε!
Παράλληλα, κάναμε μία αναγκαστική δημοσίευση στo Δελτίο Δικαστικών Δημοσιεύσεων του Ταμείου Νομικών (γιατί να χρειάζεται άραγε;)
Τέλος, προσκομίσαμε όλα τα παραπάνω έγγραφα στο Πρωτοδικείο Αθηνών, όπου λάβαμε αριθμό Μητρώου για το Σύλλογό μας.
Όμως, πριν λάβουμε αριθμό Μητρώου, έπρεπε να κοινοποιήσουμε την απόφαση του Πρωτοδικείου στον Περιφερειάρχη Αττικής. Την κοινοποίηση αυτή δε μπορούσαμε να την κάνουμε με μία κατάθεση του εγγράφου στο γραφείο Πρωτοκόλλου του Περιφερειάρχη, αλλά -σύμφωνα με το νόμο- θα έπρεπε να γίνει επίδοση με δικαστικό επιμελητή! (πράγμα το οποίο συνεπάγεται απώλεια χρόνου και έξοδα).

Τέλος, αφού αποκτήσαμε αριθμό μητρώου του Πρωτοδικείου, θα πάμε (τη Δευτέρα 20-3-2011 το πρωί) στην Εφορία, για να εκδοθεί Αριθμός Φορολογικού Μητρώου, όπου -όπως εκτιμούμε- θα ακολουθήσει μία άλλη περιπέτεια γραφειοκρατίας και γραφικότητας!

(Μη νομίσετε ότι τα πράγματα είναι τόσο ...απλά! Εάν επρόκειτο για την ίδρυση ενός επαγγελματικού σωματείου, οι διαδικασίες είναι πολύ περισσότερες).

Όταν, σε συνάντησή μου με τον Πρόεδρο της Πανευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συλλόγων Φορολογούμενων εξηγούσα τις διαδικασίες που οφείλαμε να ακολουθήσουμε στην Ελλάδα, για την ίδρυση ενός απλού Συλλόγου, ο άνθρωπος δε με πίστευε. Δυσκολευόταν να κατανοήσει γιατί απαιτείται η παρέμβαση ενός Δικαστηρίου για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, δε μπόρεσα να του εξηγήσω, για το λόγο ότι ούτε εγώ το κατανοώ. Όπως δε μπόρεσα να κατανοήσω γιατί έπρεπε να περιμένουμε να περάσει ένας χρόνος και να ξοδέψουμε περισσότερα από 600 ευρώ, για να ιδρύσουμε ένα Σύλλογο, ο οποίος στη Γερμανία μπορεί να ιδρυθεί μέσα σε δέκα μέρες και με κόστος χαμηλότερο των 80 ευρώ.

Και όμως, στους μηχανισμούς της λειτουργίας του Ελληνικού Δημοσίου, υπάρχουν χιλιάδες ακατανόητες (έως και ανόητες) διαδικασίες που τελικά συνθέτουν αυτό το τέρας της γραφειοκρατίας. Το τέρας, το οποίο ταλαιπωρεί τους πολίτες και αυξάνει δυσβάσταχτα το κόστος λειτουργίας του Δημοσίου και που καταλήγει να είναι ένας από τους παράγοντες της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας (και ένα από τα αντικίνητρα επένδυσης σ’ αυτή).

Το ελληνικό Δημόσιο χρειάζεται επειγόντως αναμόρφωση και ανασχεδιασμών των διαδικασιών λειτουργίας του! Είναι αδιανόητο να έχει η χώρα υπερδιπλάσιος δημοσίους υπαλλήλους απ’ ότι έχουν άλλες ευρωπαϊκές (ή μη) χώρες με αντίστοιχο πληθυσμό. Και δεν είναι μόνον η τεράστια αύξηση του κόστους που αυτές οι διαδικασίες προκαλούν (κόστος που οδηγεί σε ελλείμματα και δημόσιο χρέος και σε διαρκή αύξηση των φόρων). Είναι η κατασπατάληση των πόρων του Κράτους και ολόκληρης της οικονομίας.