Πονοκέφαλος με... ονοματεπώνυμο για το Μαξίμου

Σε πόλο έλξης ή και πρόκλησης μειζόνων κρίσεων αναδεικνύεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αυτό μαρτυρούν οι σφοδρές πολιτικές συγκρούσεις που ξεσπούν με επίκεντρο την ίδια, εντός Κοινοβουλίου, πριν ακόμη συμπληρωθούν 40 ημέρες από την εκλογή της ως προέδρου της Βουλής.

Δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της εξέλιξης: αφενός ότι ο κύκλος των «προθύμων» φανατικών εχθρών της διευρύνθηκε σημαντικά, εισχωρώντας ακόμη και στον χώρο του κόμματός της. Αφετέρου πως από πολύ νωρίς δείχνει να προκαλεί σοβαρό πονοκέφαλο στο Μέγαρο Μαξίμου, στο εσωτερικό του οποίου καταγράφονται ήδη στοιχεία έντονου προβληματισμού, ως προς το κατά πόσον η κ. Κωνσταντοπούλου θα αποτελέσει παράγοντα ελέγχου των ασταθών διαδικασιών σε επίπεδο νομοθετικού έργου ή θα μετεξελιχθεί σε εστία διαμόρφωσης ενός αρνητικού για την κυβέρνηση περιβάλλοντος.

Η γενικευμένη έκρηξη που σημειώθηκε στην αίθουσα της Ολομέλειας αυτή την εβδομάδα εξαιτίας της επιλογής της να εγείρει ζήτημα ονομαστικής ψηφοφορίας επί του νομοσχεδίου για την «ανθρωπιστική κρίση» θεωρείται ο πρόλογος ενός βιβλίου, το περιεχόμενο και ο επίλογος του οποίου είναι εντελώς απρόβλεπτα. Το γεγονός ότι η πρόεδρος της Βουλής προέβαλε το αίτημα για την ονομαστική ψηφοφορία ταυτόχρονα με την υποβολή του ίδιου αιτήματος από τη Χρυσή Αυγή είναι μια πτυχή που σε πρώτη ανάγνωση λειτούργησε επιβαρυντικά για το δικό της προφίλ (Ν.Δ., «Ποτάμι», ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ, όπως ήταν φυσικό, έσπευσαν να «επενδύσουν» πολιτικά σε αυτό), ενώ ήρθε να επιβαρύνει περαιτέρω και τις σχέσεις της με τμήμα της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εκτροχιασμός της συνεδρίασης, όμως, εξαιτίας ακριβώς της προαναφερόμενης επιλογής της προέδρου, ήρθε σε δεύτερο –και σημαντικότερο ως προς την πολιτική σημασία του– βαθμό να προκαλέσει τη δυσφορία του πρωθυπουργικού γραφείου: η προηγηθείσα ομιλία του κ. Τσίπρα, το περιεχόμενο της οποίας είχε κριθεί και από πολλούς της αντιπολίτευσης επικοινωνιακά πολύ θετικό για τον πρόεδρο της κυβέρνησης, χάθηκε μέσα στον θόρυβο που προκάλεσε η πρωτοβουλία Κωνσταντοπούλου. Ο πρωθυπουργός κατόπιν τούτου θα αποχωρούσε από το μέγαρο του Κοινοβουλίου για τις κρισιμότατες επαφές του στην Ευρώπη, όχι διαθέτοντας την ευρύτατη στήριξη που επιδίωκε, αλλά κληρονομώντας ένα σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα.

Οι πιο ψύχραιμοι και πάντως οι περισσότερο προσεκτικοί παρατηρητές διέγνωσαν εκείνη την ημέρα στη δραστηριότητα της κ. Κωνσταντοπούλου μια παράμετρο ιδιαίτερης σημασίας: πως η ίδια, σε μια εξαιρετικά φορτισμένη ομιλία της, κατέδειξε ότι βλέπει στον θεσμικό της ρόλο εξουσία η οποία δεν πηγάζει απλώς από την πρωθυπουργική πρόταση να εκλεγεί στο προεδρείο της Βουλής ούτε και από τη διακομματική στήριξη της οποίας έτυχε κατά την ψηφοφορία της 6ης Φεβρουαρίου, αλλά έχει ευθεία αναφορά στον λαό. Συγκεκριμένα, υποστηρίζοντας ότι πίσω από τις γενικευμένες επιθέσεις που δέχεται βρίσκεται ουσιαστικά η δρομολόγηση των διαδικασιών συγκρότησης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, παρουσίασε αυτό το θέμα όχι ως αποτέλεσμα απλώς δικής της πρωτοβουλίας, αλλά ως «κίνηση του Κοινοβουλίου επιβεβλημένη από τον λαό και την κοινωνία». Ο συμβολισμός είναι εμφανής: η πρόεδρος της Βουλής αιτιολόγησε την προσωπική της απόφαση συνδέοντάς την απευθείας με το κοινωνικο-λαϊκό στοιχείο, κάτι το οποίο αποτελεί ένδειξη για το ποιο η ίδια θωρεί ότι είναι το πλαίσιο για τις επόμενες πολιτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες της.

Βεβαίως, στην παρούσα φάση και υπό την ασφυκτική πίεση των αντιδράσεων –που έφθασαν έως του σημείου να λάβει οδηγία αναδίπλωσης από τον πρωθυπουργό, παρουσία και άλλων μάλιστα– η πρόεδρος της Βουλής υπαναχώρησε της αρχικής της απόφασης και ονομαστική ψηφοφορία δεν έγινε. Οπως η ίδια έχει δείξει με την έως τώρα διαδρομή της, η εξέλιξη αυτή δεν συνιστά «ήττα» για εκείνη: είναι από το πρόσωπα που δίνουν μάχες θεωρώντας ότι έχει μόνο δύο επιλογές: είτε να κερδίζει είτε να... μαθαίνει.

 

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΜΠΟΥΡΔΑΡΑΣ

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

15

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του