Ο σταυρός προτίμησης

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Τώρα που ολοκληρώθηκε η ανακοίνωση των κομματικών ψηφοδελτίων για την Ευρωβουλή γίνεται πολύ φανερό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ελληνική εκπροσώπηση θα είναι η χειρότερη από κάθε άλλη φορά. Ανάλογη περίπου της εικόνας που παρουσιάζει η σημερινή Βουλή των Ελλήνων, της οποίας το επίπεδο είναι το χαμηλότερο της μεταπολίτευσης, σύμφωνα με την εκτίμηση πολλών πολιτών. Επομένως θα μπορούσε να έχει βάση το ερώτημα γιατί να είναι καλύτερη η ομάδα των 21 βουλευτών που θα εκπροσωπούν τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και ακόμη περισσότερο άχαρο να υποστηρίξει κανείς ότι η σταυροδότηση υποψηφίων δεν αποτελεί σπουδαίο δημοκρατικό βήμα. Το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης που έλαβε τη σχετική απόφαση είναι ότι πήρε από τις ηγεσίες των κομμάτων το προνόμιο της κατάρτισης της λίστας και μάλιστα με σειρά προτεραιότητας για τους εκλεκτούς τους και τη μετέτρεψε σε δικαίωμα των πολιτών να επιλέγουν εκείνους που επιθυμούν να τους εκπροσωπήσουν. Τι ποιο δημοκρατικό άραγε, όπως συνεχώς τονίζεται και στα μίντια, ώστε να γίνει κοινή πεποίθηση…

Η απόδοση του δικαιώματος της επιλογής εκπροσώπων του στον λαό είναι αναντίρρητα δημοκρατικό βήμα. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούν να γίνουν κάποιες παρατηρήσεις. Οπως ότι μέχρι σήμερα οι κομματικές ηγεσίες φρόντιζαν να στείλουν στην Ευρωβουλή αξιοπρεπείς γενικά εκπροσώπους. Ανθρώπους που γνώριζαν, στοιχειωδώς τουλάχιστον, το «παιχνίδι» στην Ευρώπη, που μπορούσαν να επικοινωνήσουν και να λειτουργήσουν στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, που επανειλημμένως απέδειξαν ότι μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους όταν υπήρχαν θέματα εθνικών συμφερόντων. Δεν άφησαν όλοι τη σφραγίδα τους, αλλά δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις Ελλήνων ευρωβουλευτών που διακρίθηκαν ιδιαίτερα στις Βρυξέλλες.

Μία δεύτερη παρατήρηση είναι ότι για να έχουν ελπίδες οι υποψήφιοι πρέπει να συγκεντρώσουν περί τις 200 - 250.000 σταυρούς στο πρόσωπό τους απ’ όλη την επικράτεια, ανάλογα βέβαια με τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές και τις επιδόσεις του κόμματός τους. Αυτό ευνοεί αυτόματα τους αναγνωρίσιμους στην ελληνική κοινωνία του καναπέ, της πολύωρης αποχαύνωσης μπροστά στην τηλεόραση, της έκθεσης στην ακατάσχετη μπουρδολογία και τον λαϊκισμό, της απόλυτης αδιαφορίας για την Ευρώπη και τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, εκτός και αν πρόκειται να στέλνει ευρώ με νταλίκες για να μοιραστούν δίχως έλεγχο. Αρα δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία για να διεκδικήσουν την ψήφο πολιτών που επιδεικνύουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους ελάχιστο ενδιαφέρον για την Ευρώπη. Με τέτοιες λογικές, αλλά και με το βλέμμα των κομμάτων στραμμένο στο εσωτερικό, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα, καταρτίστηκαν γενικά τα ευρωψηφοδέλτια. Ετσι βλέπουμε υποψήφιους που επιδιώκουν να βολευτούν οικονομικά και φρόντισαν από καιρό να γίνουν αναγνωρίσιμοι, καθηγητές, συνταξιούχους και δημοσιογράφους που θέλουν να περάσουν πέντε ευχάριστα χρόνια στην Εσπερία, άλλους που δεν έχουν κανένα προσόν, πέρα από την αναγνωρισιμότητά τους, οι οποίοι είπαν το «ναι» σε κόμματα με τη δικαιολογία ότι ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της… πατρίδας, κάποιους που ξεχώρισαν μέσα από εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης για τον λαϊκίστικο αντιευρωπαϊσμό τους και εκείνους που το βλέπουν αποκλειστικά σαν βήμα πολιτικής ανέλιξης.

Υπάρχουν, φυσικά, και οι εξαιρέσεις. Οι άνθρωποι, δηλαδή, που αξίζουν να βρεθούν στο Ευρωκοινοβούλιο και θα προσφέρουν αν το καταφέρουν. Την εκλογή αυτών πάντως δεν την εξασφαλίζει ο σταυρός!

Πηγή: kathimerini.gr

10