Φραστικές στρεβλώσεις

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Μία από τις πιο συχνές διατυπώσεις στον δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια αφορούν «τις θυσίες του ελληνικού λαού». Οι σχετικές αναφορές από πρωθυπουργούς και υπουργούς, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους και φυσικά από δημοσιογράφους είναι συνεχείς, συνοδευόμενες πάντα με την απαίτηση ότι οι δανειστές πρέπει να τις σεβαστούν. Δεν έχει καμία σημασία ότι κάποιος θυσιάζεται ή κάνει θυσίες είτε προς όφελος κάποιου είτε για να εξευμενίσει κάποιον και ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Ο ελληνικός λαός δεν θυσιάζεται για χάρη κάποιου άλλου, ούτε για να εξευμενίσει τους θεούς. Πολύ απλά υφίσταται αναγκαστικά τις συνέπειες της κρίσης που προκλήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον δικό του «έκλυτο βίο» του παρελθόντος, ή, για όποιον προτιμά, από τα λάθη της δικής του πολιτικής τάξης, προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα. Επομένως οι επανειλημμένες επικλήσεις των «θυσιών» είναι από παραπλανητική και δημαγωγική έως λαϊκίστικη και συμβάλλουν αποφασιστικά στην εμπέδωση της πεποίθησης ότι «θυσιαζόμαστε» για να ζουν καλά άλλοι. Δηλαδή οι δανειστές που επιβάλλουν το Μνημόνιο και στέλνουν την τρόικα να ελέγχει.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα φραστικών στρεβλώσεων της πραγματικότητας στον δημόσιο διάλογο. Τι σημαίνει, ας πούμε, «συμβολική κατάληψη», διατύπωση που επίσης χρησιμοποιείται με κάθε σχετική αφορμή εδώ και χρόνια; Και ποια είναι η διαφορά της από την άλλη, την κανονική; Τις προάλλες διάφοροι του ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβαν το δημαρχείο και όλοι θα πρέπει να θυμούνται ότι στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε πολλά ανάλογα περιστατικά, από το ΠΑΜΕ, από συνδικαλιστές διαφόρων κλάδων και άλλους, αγανακτισμένους και μη. Κατά τα μίντια, οι περισσότερες από αυτές, αν όχι όλες, ήταν «συμβολικές καταλήψεις», λες και δεν προέρχονταν από βίαιες εισβολές σε κάποιους χώρους ή ότι δεν παρεμπόδιζαν τη λειτουργία υπηρεσιών. Ως «συμβολικές καταλήψεις» όμως παίρνουν άφεση αμαρτιών...

Ενας άλλος όρος του συρμού είναι ο «απολιτίκ», ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του «Ποταμιού» στην πολιτική σκηνή. «Απολιτίκ» το «Ποτάμι», «απολιτίκ» ο Σταύρος Θεοδωράκης και άλλα συναφή, κατά τους «πολιτικοποιημένους» άλλων κομμάτων, αλλά και δημοσιογράφους. Η αλήθεια είναι ότι ο υπογράφων έπεσε στην παγίδα, αλλά ύστερα από... ώριμη σκέψη, ανακαλεί. Γιατί είναι «απολιτίκ» ο Θεοδωράκης και το «Ποτάμι» και είναι «πολιτίκ» αυτή την εποχή ο Αρ. Σπηλιωτόπουλος, ο Ν. Κακλαμάνης, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του ΠΑΣΟΚ και άλλων κομμάτων, με αυτά που λένε; Από πού και ώς πού μπορούν να χαρακτηρισθούν «πολιτικοποιημένοι» με τις ανοησίες που ξεστομίζουν με πλήρη άνεση και κατ’ εξακολούθηση σε ραδιόφωνα και κανάλια; Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με ένα βαθιά πολιτικοποιημένο πρόσωπο, όπως ο Καμίνης, που βέβαια αποτελεί σπάνιο είδος;

Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα των στρεβλώσεων, οι φραστικές αποτελούν ειδική κατηγορία. Ακόμη περισσότερο, ο ρόλος τους στη δημιουργία μύθων, εντυπώσεων, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, και στρεβλών νοοτροπιών, είναι καταλυτικός.

 

 

Πηγή:kathimerini.gr

 

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του