Εμείς και ο κ. Γκάμπριελ

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Λίγοι ίσως κατάλαβαν πόσο βαριά ήταν η κουβέντα που εκστόμισε ο Γερμανός αντικαγκελάριος προχθές, όταν υποστήριξε πως η Ελλάδα είναι χώρα που εμπίπτει περισσότερο στην αρμοδιότητα της Παγκόσμιας Τράπεζας και λιγότερο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Για τους γνωρίζοντες τη διεθνή πραγματικότητα, η φράση αυτή εξισώνει την Ελλάδα με χώρες του Τρίτου Κόσμου, καθώς η Παγκόσμια Τράπεζα ασχολείται με την κατασκευή υποδομών, την ανάπτυξη θεσμών και γενικώς με το «κτίσιμο κρατών» σε προβληματικές περιοχές του πλανήτη.

Σαν Ελληνας δεν μπορεί παρά να νιώθει κανείς ντροπή και αγανάκτηση. Δυστυχώς, όμως, βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας, γιατί δίνουμε την εικόνα ενός κράτους που δεν μπορεί να δέσει τα... κορδόνια του, να κάνει αυτόματα όσα θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Από τη διαχείριση των απορριμμάτων έως τη διοίκηση των φυλακών είναι προφανές πως η χώρα έχει μείνει δεκαετίες πίσω. Τώρα το τι φταίει το έχουμε πει και ξαναπεί και παραπέμπει στην καταραμένη δεκαετία του 1980. Δεν μπορεί, όμως, να συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία έναντι των ξένων την αδυναμία που έχουμε στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Δικό μας είναι το μαγαζί, εμείς το κάναμε «θερινό», εμείς πρέπει να το ξανακτίσουμε.

Και για να είμαστε σαφείς, δεν μας λείπει τίποτα. Υπάρχει αρκετό ανθρώπινο δυναμικό στη χώρα για να διοικήσει νοσοκομεία, φυλακές, να διαχειρισθεί τα απορρίμματα, να φτιάξει σοβαρά πανεπιστήμια. Χρειάζονται λίγα πολιτικά αφεντικά με τσαγανό, επιχειρησιακά σχέδια με χρονοδιαγράμματα και σαφέστατους στόχους και αυτό που δεν είχαμε ποτέ στη ζωή μας πριν από την... καταραμένη τρόικα, το follow up, την παρακολούθηση έργου. Σήμερα έχουμε, δυστυχώς, πολλά υπουργεία που είναι παντελώς διαλυμένα και τα οποία βασίζονται σε μικρούς πυρήνες 30-40 ατόμων που ξέρουν τα θέματα και βγάζουν τη δουλειά. Ραχοκοκκαλιά κράτους δεν υπάρχει παρά μόνο στους απολύτως απαραίτητους, ζωτικούς τομείς.

Δεν είμαστε, όμως, καθόλου πρακτικοί άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο. Πολιτικολογούμε ασύστολα και ασταμάτητα για τα πάντα και ξεχνάμε το διά ταύτα. Το ζητούμενο που έχει χαθεί μέσα στην οργή και τον τριτοκοσμικό καφενειακό διάλογο είναι πώς θα ξανακτίσουμε τη χώρα πάνω σε γερά θεμέλια για να μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτήν και για να μην επιτρέπουμε στον κάθε κ. Γκάμπριελ να μας στέλνει στη Παγκόσμια Τράπεζα με τη Σιέρα Λεόνε…

 

 

 

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του