Το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Αν εξαιρέσουμε τα θέματα που ξεκινούν με το «ένταση προκλήθηκε στη Βουλή, διαδήλωση, συνεδρίαση κ.λπ.» δύο είναι τα ερωτήματα που λατρεύουν να αναλύουν στα κανάλια: «Πότε θα γίνει ανασχηματισμός;» και «πότε θα γίνουν εκλογές;».

Αναφερόμαστε φυσικά στις εθνικές εκλογές, που είναι και οι μόνες οι οποίες διενεργούνται αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας. Αντιθέτως, οι υπόλοιπες εκλογές (για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση) παρουσιάζουν σταθερότητα· γίνονται (πλέον) κάθε πέντε χρόνια. Μέχρι και οι εξωραϊστικοί σύλλογοι έχουν σταθερό εκλογικό κύκλο. Οι μόνες εκλογές που γίνονται λάστιχο είναι οι εθνικές, αυτές που θεωρούμε και τις πιο σοβαρές. Ισως γι’ αυτό και τις «καλομελετάμε» καθ’ όλη την διάρκεια της διετίας ή τριετίας που ζει μια κυβέρνηση.

Παρ’ όλα αυτά το Σύνταγμα είναι πολύ σαφές· απαιτεί τετραετία. Αναφέρει ρητά ότι βουλευτικές εκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια και «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Bουλή με πρόταση της κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας». Αυτό μοιάζει να μην είναι κατανοητό. Αν και το Σύνταγμα δεν αναφέρει πουθενά ότι εκλογές γίνονται όποτε καπνίσει στην κυβέρνηση -πολύ δε περισσότερο όποτε ξυπνήσει στραβά η αντιπολίτευση, η οποία ιστορικά στη χώρα ξυπνά στραβά κάθε μέρα- ουδείς ασχολείται με τον καταστατικό χάρτη. Η εξαίρεση «του εθνικού θέματος» έγινε κανόνας και το Σύνταγμα κενό γράμμα.

Συνεπώς η εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία δεν προβλέπει να παραιτείται η κυβέρνηση διότι εξελέγη κάποιος δήμαρχος προσκείμενος στο α΄ ή στο β΄ πολιτικό κόμμα ή διότι το ψηφοδέλτιο της αντιπολίτευσης -τι πιο φυσικό;- πήγε καλύτερα στις ευρωεκλογές απ’ ό,τι στις εθνικές που προηγήθηκαν. Κάθε κυβέρνηση, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, κάνει «κοιλιά» στο μέσον της θητείας της. Είναι φυσικό και πολύ λογικό: τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις στην αρχή της θητείας τους χρειάζονται χρόνο να αποδώσουν. Πρώτα εμφανίζονται οι αρνητικές συνέπειες (έστω και με την μορφή της αναταραχής στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων) και μετά εμφανίζονται τα όποια θετικά.

Στην Ελλάδα, όμως, η εκλογολογία φουντώνει με κάθε ευκαιρία πιθανώς επειδή δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε τα σοβαρά. Κατά τη «μοιραία πενταετία» 2004-2009, για παράδειγμα, την ώρα που το χρέος φούντωνε και τα ελλείμματα κάλπαζαν, μόνιμο θέμα συζήτησης ήταν πότε θα κάνει τον εκλογικό αιφνιδιασμό ο κ. Κώστας Καραμανλής. Εκανε δύο και προκόψαμε...

Τώρα όμως πάθαμε και ήρθε ο καιρός να μάθουμε. Η χώρα έχει τεράστιες προκλήσεις και το τελευταίο που πρέπει να κάνει είναι να παίζει αενάως την εκλογική κολοκυθιά. Αν μια πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν θεωρηθεί θέμα «υψίστης εθνικής σημασίας» (που χρήζει αντιμετώπισης διά πρόωρων εκλογών) δεν υπάρχει κανένας λόγος πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Αντιθέτως, υπάρχουν σοβαροί λόγοι να συζητηθούν τα θέματα της νέας αρχιτεκτονικής της Ευρώπης, η τραπεζική ένωση, η δημοσιονομική ισορροπία κ.λπ. Διότι η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από μνημόνια, δάνεια και επιδοτήσεις. Αυτό είναι επίσης κάτι που αξίζει να συζητηθεί...

 

 

 

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του