Ποιο είναι το αίτημα των «58»;

Του Νικου Χρυσολωρα

Ας ξεκινήσουμε από το ιστορικό προηγούμενο συνένωσης της Κεντροαριστεράς, όπως τουλάχιστον το μετέφερε στη στήλη παλαιός πολιτικός, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της δεκαετίας του 1950. Το 1958 στον χώρο του Κέντρου είχαν διασπαρεί πολλά μικρά και μεγάλα πολιτικά κόμματα και πολλές, αξιόλογες και μη, πολιτικές κινήσεις: των Φιλελευθέρων ήταν το μεγαλύτερο, με τη βαριά κληρονομιά του Ελευθερίου Βενιζέλου και με συναρχηγούς τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Σοφοκλή Βενιζέλο, αλληλοϋποβλεπόμενους και αλληλοϋπονομευόμενους. Η ΕΠΕΚ με τον Σάββα Παπαπολίτη και το Δημοκρατικό Κόμμα με τον Στέλιο Αλλαμανή, κληρονομιά του Νικολάου Πλαστήρα. Η Νέα Πολιτική Κίνηση με τον Γεώργιο Μαύρο και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Το Κόμμα των συνεταιριστών Αγροτών Εργαζομένων με τον Αλέξανδρο Μπαλτατζή. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ηλία Τσιριμώκου. Η διασπορά αυτή κατέθλιβε όσους είχαν τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας του πολιτικού χώρου και την αίσθηση ότι ανήκουν στην ίδια παράταξη και στην ίδια οικογένεια. Διαμορφώθηκε έτσι σταδιακά μία πίεση λαϊκή που εξωθούσε προς την κατανίκηση των προσωπικών στρατηγικών και επιδιώξεων και την ενότητα. Αποτέλεσμα της πίεσης ήταν να δημιουργηθεί το 1961 ενιαίο κόμμα, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου. Η Ενωσις Κέντρου ανταποκρίθηκε, στον βαθμό που της επέτρεψαν οι συνθήκες, στην ιστορική της αποστολή και εξέφρασε πραγματικά αιτήματα.

Το βασικότερο από αυτά τα αιτήματα, ο λόγος δηλαδή για τον οποίο παραμερίστηκαν τόσο οι πολιτικές, όσο και οι προσωπικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών κινήσεων του Κέντρου και των ηγετών τους, αφορούσε τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Σε αυτό το σημείο, ο αγώνας ήταν «διμέτωπος» και οι διαφορές του Κέντρου τόσο με τη Δεξιά, η οποία επιθυμούσε τη διατήρηση του μετεμφυλιακού αυταρχισμού όσο και με την Αριστερά, μεγάλο τμήμα της οποίας παρουσίαζε τον σοβιετικό αυταρχισμό ως εναλλακτική πρόταση, ήταν προφανείς. Η εκλογική επιτυχία της Ε.Κ. οφείλεται στο γεγονός ότι κατέστη βασικός εκφραστής ενός διακριτού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία που απαιτούσε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική της αποτυχία οφείλεται τόσο στις εντάσεις στο εσωτερικό της, όσο και στην παρέμβαση εξωθεσμικών παραγόντων. Ο αγώνας της Δημοκρατικής Παράταξης για την ικανοποίηση του αρχικού και μείζονος πολιτικού προτάγματος που συνένωσε τις δυνάμεις του Κέντρου συνεχίστηκε τελικά σε συνθήκες δικτατορίας.

Υπάρχουν ανάλογες συνθήκες, σήμερα, ώστε να συνενωθούν οι δυνάμεις του Κέντρου; Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και συνοψίζονται και πάλι στο αίτημα για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλαδή στη διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου που διασφαλίζει την ισότητα δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και ευκαιριών για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας. Είναι τόσο αυτονόητο, όσο το ερώτημα συναδέλφου από μεγάλο μέσο ενημέρωσης της Βρετανίας, ο οποίος γράφει βιβλίο με την ιστορία της ευρωπαϊκής κρίσης και με ρώτησε, προ ολίγων ημερών, τη γνώμη μου για την Ελλάδα. Οταν του εξήγησα ότι συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας μας είναι θεσμικά προστατευμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούνται ολιγοπώλια σε βάρος του καταναλωτή, ότι οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν όποιο επάγγελμα επιθυμούν, ακόμη και αν έχουν τα τυπικά προσόντα, διότι εκατοντάδες επαγγέλματα είναι κλειστά, ότι υπάρχουν «ευγενή» Ταμεία που χρηματοδοτούν τις παροχές τους όχι από εισφορές των μελών τους, αλλά απ’ όλους εμάς τους υπολοίπους, με «φόρους υπέρ τρίτων», ότι όποιος γουστάρει μπορεί να καταστρέψει δημόσια περιουσία κατά βούληση, χωρίς να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, ότι έχουμε πανεπιστήμια όπου γίνονται εξετάσεις και δίνονται πτυχία χωρίς να έχουν προηγηθεί μαθήματα, λόγω απεργιών και καταλήψεων, ότι οι υποχρεώσεις μας (π.χ., το πού θα υπηρετήσουμε φαντάροι), αλλά και οι ευκαιρίες μας (π.χ., σε θέσεις δημοσίων οργανισμών) εξαρτώνται από πολιτικές διασυνδέσεις και τόσα άλλα που διαστρεβλώνουν τη λειτουργία της δημοκρατίας, με ρώτησε: «Και γιατί δεν επαναστατείτε;».

Ελα μου ντε, γιατί δεν επαναστατούμε; Υποθέτω γιατί δεν υπάρχει πολιτικός φορέας Αλλαγής. Η μεν κυβέρνηση δεν θέλει να αλλάξει αυτό το άδικο σύστημα, αλλά να περιορίσει τις απώλειες, όσο μας επιτρέπουν οι δανειστές μας, ενώ η αντιπολίτευση θέλει να το διατηρήσει στο σύνολό του, έστω κι αν αυτό σημαίνει ρήξη με την Ευρώπη. Από κοντά και η λεγόμενη «διαπλοκή», δηλαδή η συμμαχία όσων εισπράττουν προσόδους εις βάρος της κοινωνίας από αυτήν τη διευθέτηση. Μπορεί να εκφράσει το αίτημα για Αλλαγή η κίνηση των «58» και να συνενώσει γύρω από αυτό το Κέντρο; Αν κοιτάξουμε μεμονωμένες περιπτώσεις μεταξύ όσων συνυπέγραψαν την αρχική διακήρυξη, η απάντηση είναι θετική. Αν κοιτάξει κανείς τις «ηχηρές» παρουσίες στη συγκέντρωση του «Ακροπόλ», ανάμεσα στις οποίες ήταν και όσοι εξέθρεψαν το σημερινό σύστημα και παλεύουν ακόμη να το διασώσουν, πολύ φοβάμαι πως όχι. Η τελική απάντηση μένει να δοθεί και από αυτήν θα εξαρτηθεί εν πολλοίς η επιτυχία του εγχειρήματος συσπείρωσης της Κεντροαριστεράς. Αν δεν υπάρχει σαφές αίτημα, δεν θα υπάρξει και απάντηση από τους πολίτες.

Πηγή: kathimerini.gr

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του