Η Ελλάδα, η Γερμανία και ο δεσμός της Ε.Ε.

Η σημερινή συνάντηση της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά προσφέρει την ευκαιρία να ενισχύσουν την εικόνα της Ε.Ε. ως μιας ένωσης που βλέπει προς το μέλλον. Για πάρα πολλούς μήνες, η Ευρώπη παραδέρνει μεταξύ αποφάσεων που δεν λαμβάνονται και άλλων που ενώ ελήφθησαν δεν εφαρμόστηκαν. Δεν φταίει κάποια συγκεκριμένη χώρα ούτε κάποιος ευρωπαϊκός μηχανισμός. Ολοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μέσα σε ένα χείμαρρο αλλαγών στα εσωτερικά και εξωτερικά μέτωπα. Ετσι, η έλλειψη αφοσίωσης προς την ιδέα της Ενωσης και η έλλειψη συγκολλητικής ουσίας ενισχύουν ομάδες που κάποτε ήταν στο περιθώριο, αλλά τώρα απειλούν την ίδια την ύπαρξη της Ε.Ε.

Μπορούμε, όμως, να περιμένουμε τόσα από τη συνάντηση των ηγετών δύο χωρών που διαφέρουν τόσο μεταξύ τους όσον αφορά την οικονομική ισχύ τους; Κι όμως, είναι ακριβώς αυτή η «ανισότητα» μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας που είναι η ουσία της δοκιμασίας που αντιμετωπίζει η Ε.Ε. Εχουμε ανάγκη να δούμε αν οι δύο χώρες ενώνονται από ένα δεσμό ο οποίος είναι ισχυρότερος από τα εθνικά συμφέροντα και τις εθνικές ανάγκες της καθεμιάς, ή αν αυτός ο δεσμός θα χαλαρώσει, θα διαρραγεί, συμπαρασύροντας τα θεμέλια της Ενωσης. Κάθε δεσμός μεταξύ ατόμων ή ομάδων βασίζεται όχι στο μέγεθος και τις ικανότητες του κάθε μέλους, αλλά στην αμοιβαία δέσμευσή τους, στο γεγονός ότι όσο «άνισα» και αν είναι τα μέλη μεταξύ τους, τα ενώνει η κοινή πεποίθηση ότι ο δεσμός ισχύει.

Στη συνάντησή τους (η οποία «δεν είναι διαπραγμάτευση», όπως έσπευσε να διευκρινίσει ο εκπρόσωπος της καγκελαρίου προχθές) η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαμαράς θα δοκιμάσουν την ισχύ του δεσμού μεταξύ δύο χωρών-μελών της Ε.Ε. Η Γερμανία περιμένει από την Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο και δείχνει ανυπομονησία με τις καθυστερήσεις. Ο κ. Σαμαράς, από την άλλη, μπορεί να πει ότι η Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί, αλλά η εξάντληση των πολιτών αφαιρεί δύναμη από τον κυβερνητικό συνασπισμό και ενισχύει - ουσιαστικά επιβραβεύει- όσους εμποδίζουν οποιαδήποτε αλλαγή. Πολλοί διεθνείς παρατηρητές λένε, επίσης, ότι και η Γερμανία δεν είναι άμοιρη ευθυνών – καθυστερεί μεταρρυθμίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως η τραπεζική ένωση, οι οποίες θα ανακούφιζαν πολλά κράτη-μέλη και θα ενίσχυαν την Ενωση.

Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Και οι δύο χώρες μπορούν να κάνουν περισσότερα. Αλλά η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη επιρροή. Αν δεν υπολογίσει τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα του κ. Σαμαρά, βλέποντας μόνο τις καθυστερήσεις, οι επιπτώσεις θα είναι σοβαρές: δεν θα δοθεί η πρέπουσα σημασία στο ερώτημα αν η συνταγή της λιτότητας και μεταρρύθμισης ήταν λανθασμένη (είτε σαν ιδέα είτε στην εκτέλεση)· θα οδηγήσει σε αδιέξοδο τις προσπάθειες μεταρρύθμισης στην Ελλάδα και στην περαιτέρω απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών στο ευρώ και την Ευρώπη. Και, όπως έχουμε δει επανειλημμένως στη διάρκεια της κρίσης, ό,τι αρχίζει στην Ελλάδα δεν παραμένει στην Ελλάδα.

 

Του Νίκου Κωνσταντάρα

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του