Η εξυγίανση του Δημοσίου

Η διελκυστίνδα με την τρόικα συνεχίζεται. Οι εστίες εντάσεως, που ενίοτε καταλήγουν σε συγκρούσεις, είναι πολλές. Θα σταθώ σε μία εξ αυτών που βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα και είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Το κράτος είναι σαν μια οικογένεια: δεν μπορεί να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Η σχέση εσόδων - εξόδων δεν αποτελεί κάποιο περίεργο ιδεολόγημα, αλλά νομοτελειακή πραγματικότητα. Καλούμαστε να ζήσουμε με αυτά που έχουμε.

Υστερα από δεκαετίες διακομματικής εξυπηρέτησης ημετέρων, που κατέστρεψε τη χώρα, η εξυγίανση του Δημοσίου και η διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας αποτελούν εθνική ανάγκη. Αφού αναγκαστήκαμε, δυστυχώς με τον πιο βίαιο τρόπο, να αντιληφθούμε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», πρέπει να λειτουργήσουμε με πιο αυστηρά κριτήρια που, εξ αντικειμένου, θα αποδειχθούν και κοινωνικά πιο δίκαια.

Η φοροεπιδρομή έχει ξεπεράσει κάθε όριο και είναι αντιπαραγωγική. Το ίδιο και η συνεχής μείωση των δημοσίων επενδύσεων που πλήττουν τις υποδομές, οι οποίες έχουν σαφή αναπτυξιακή διάσταση. Αντίθετα, το Δημόσιο παραμένει ένας τομέας που επιδέχεται τεράστια βελτίωση.

Μέσα στον διαστρεβλωτικό διαχωρισμό των πολιτών σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» χάνεται η ουσία, που είναι πως πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Οχι γιατί το ζητεί κάποια τρόικα, αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη εμείς. Η παροχή καλύτερων υπηρεσιών με λιγότερο κόστος εξυπηρετεί πρωτίστως τον απλό πολίτη.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Από τις δύσκολες, καλούμαστε να επιλέξουμε αυτές που συμβάλλουν στον τερματισμό των ελλειμμάτων και στη βελτίωση της παραγωγικότητας. Απαιτείται περιστολή των σπαταλών, που εξακολουθούν να γίνονται, αν και σε πολύ μικρότερο εύρος είναι αλήθεια, εξορθολογισμός της λειτουργίας του Δημοσίου, και ναι, απολύσεις. Στοχευμένες και με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια, όπως θα πρέπει να γίνονται και οι προσλήψεις στο μέλλον. Αλλά εξυγίανση χωρίς παρεμβάσεις στον αριθμό των απασχολουμένων και την όλη δομή του Δημοσίου δεν γίνεται.

Αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία να συζητούμε για το αν θα πρέπει να απομακρυνθούν από το Δημόσιο επίορκοι ή πλαστογράφοι. Με το ίδιο σκεπτικό είναι αξιοπερίεργο ότι δεν υπάρχει μια ευρεία διακομματική συμφωνία στην ανάγκη κλεισίματος κάποιων δημόσιων οργανισμών, που κοστίζουν στον κάθε πολίτη πολύ περισσότερα από αυτά που του προσφέρουν. Ποια ταξική λογική έχει να επιδοτούνται από τους φόρους εισοδήματος ή ακίνητης περιουσίας, σπατάλες που είναι αποτέλεσμα κομματικών προσλήψεων;

Παράγοντες της τρόικας έχουν εκπλαγεί από τη δυσκολία της πολιτικής ηγεσίας να εφαρμόσει την κινητικότητα στο Δημόσιο, αν και τους τελευταίους μήνες τα πράγματα έχουν βελτιωθεί.

Μάλιστα, κατά τη συναναστροφή τους με Ελληνες πολίτες τα τελευταία χρόνια, ένα από τα πρώτα θέματα στα οποία βρίσκουν θετική ανταπόκριση είναι η αναγκαιότητα μείωσης του Δημοσίου. Ακούν αντιδράσεις στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, στην αύξηση των φόρων, αλλά ελάχιστες για τις απολύσεις στο Δημόσιο. Το αντίθετο. Οι περισσότεροι αναρωτιούνται γιατί δεν γίνονται. Τι είναι αυτό που εμποδίζει την εκάστοτε κυβέρνηση να εξυγιάνει το Δημόσιο;

Η απάντηση είναι ότι δεν θέλουν να διώξουν αυτούς που οι ίδιοι διόρισαν. Τους ψηφοφόρους τους. Αλλά και υπό αυτό το κυνικό πρίσμα, μήπως θα έπρεπε να επιδεικνύουν οι κυβερνώντες την ίδια ευαισθησία και για το ενάμισι εκατομμύριο που έχει απολυθεί στον ιδιωτικό τομέα, όπως και όλους τους υπόλοιπους που έχουν υποστεί βάναυσες μειώσεις αποδοχών και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, επίσης ψηφίζουν;

Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πώς, ύστερα από πέντε χρόνια ύφεσης και το τσουνάμι ανέργων στον ιδιωτικό τομέα, εξακολουθούν να δίνονται ομηρικές μάχες από «αγωνιστές», που συνήθως προέρχονται από όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, για να μην απομακρυνθούν πέντε ή δέκα χιλιάδες από το Δημόσιο. Η ανεξήγητη αυτή «ασυλία» αποτελεί πρόκληση. Οχι μόνον πλήττει την ελληνική οικονομία, αλλά είναι κοινωνικά άδικη και πρέπει να τερματιστεί.

Η τρόικα έχει κάνει λάθη και η υπέρμετρη λιτότητα που εφαρμόζεται δεν είναι η καλύτερη συνταγή. Αλλά πολλές από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούν οι εταίροι, μεταξύ αυτών και η εξυγίανση του Δημοσίου, είναι αυτονόητες και η διακομματική αντίσταση που παρατηρείται σε πολλές από αυτές έχει συμβάλει στην επιδείνωση της κατάστασης.

 

 

 

Του Αθανασιου Ελλις

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

9