Εκτός των τειχών δεν υπάρχει κράτος

Οπως ήταν σωστό και αναμενόμενο, η άγνωστη ιστορία της μικρής Μαρίας προκάλεσε έντονη συγκίνηση. Η κοινωνία μας δεν έχει, ακόμη, γίνει τόσο σκληρή. Δυστυχώς, επειδή η ιστορία της μικρής Μαρίας ξεκίνησε από έναν καταυλισμό τσιγγάνων, ήταν αδύνατον να μην εκδηλωθούν, κυρίως στην τηλεόραση, κάποιες, πάντοτε παρούσες και ελαχίστως αποκρυπτόμενες, ρατσιστικές αντιδράσεις.

«Πώς είναι δυνατόν, να έχουν γεννήσει «αυτοί», ένα τέτοιο ξανθό αγγελούδι;» αναρωτήθηκαν όλοι οι παραπάνω, καθώς η φωτογραφία του παιδιού έκανε εκατομμύρια εμφανίσεις στις οθόνες και τις σελίδες της ειδησεογραφίας. Κι όμως, πριν το παιδί κινήσει την υποψία του ανώνυμου αστυνομικού, δεν είχε βρεθεί κανένας να παρατηρήσει την ίδια αυτή «διαφορά» και να ζητήσει από τις αρχές να ενεργήσουν.

Γρήγορα, η ανάγκη να συντηρηθεί το φορτισμένο από συγκίνηση θέμα, έδωσε φτερά στη φαντασία των διαχειριστών της σχετικής δημοσιότητας. Αυτό δεν ξαφνιάζει κανέναν. Αυτό όμως που έπρεπε να μας προβληματίσει ήταν ότι συμμετείχε και η Αστυνομία στο παιχνίδι των εντυπώσεων.

Μέσα σε λίγες ώρες διοχετεύτηκαν καταλλήλως οι άοκνες προσπάθειες των αρχών με στόχο τη διεθνή κινητοποίηση. Δηλαδή, μια τυπική -όσο και ουσιαστική- υποχρέωση της αστυνομίας, να αναζητήσει, στη βάση δεδομένων της Ιντερπόλ για τα εξαφανισμένα παιδιά που αναζητούν οι ρημαγμένοι γονείς τους.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πίσω από όλον αυτό τον θόρυβο, κρύβεται μια ακόμη σοβαρή αδυναμία του κράτους μας. Η εμπόδιση της εμπορίας παιδιών και γυναικών απέχει πολύ από τα πρότυπα που έχει θέσει η διεθνής κοινότητα. Απέχει τόσο όση η απόσταση μεταξύ της συγκίνησης που προκαλεί για κάποιες μέρες μια τέτοια είδηση και της αδιαφορίας που επικρατεί όλες τις άλλες μέρες του χρόνου. Οσο περισσότερο επικρατεί η υπερβολή όταν επιπλέει το τηλεθέμα «ξανθό αγγελούδι σε χέρια τσιγγάνων», τόσο λιγότερο ασχολείται το παχύδερμο κράτος με την εκπλήρωση των καθηκόντων του.

Γιατί δεν έχει η Ελλάδα έναν μοναδικό αριθμό για κάθε πολίτη, που θα δημιουργείται μόλις γεννηθεί και θα είναι απαραίτητος σε κάθε συναλλαγή; Πόσες φορές ξεκίνησε το κράτος να το κάνει, τι ξόδευσε και γιατί δεν έγινε;

Γιατί οι δημόσιες υπηρεσίες αντιμετωπίζουν με αποδεδειγμένη αδιαφορία τα σπουδαία καθήκοντά τους και τι εμποδίζει την αποκάλυψη της ανεπάρκειάς τους, μέχρις ότου συμβεί κάτι τόσο γοερό; Ποιος ελέγχει τις υπηρεσίες όταν είναι γνωστή η έκταση της εγκληματικότητας περί την εμπορία ανθρώπων στη χώρα μας;

Oσο πιο παχύδερμο κράτος φτιάχνουμε, τόσο λιγότερο υπηρετούνται οι σπουδαιότεροι από τους σκοπούς του. Εκτός των τειχών δεν υπάρχει κράτος.

 

 

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του