Η Ευρώπη μέτοχος της Ελλάδας

Συνέβη χωρίς να το καταλάβουμε και, οπωσδήποτε, χωρίς να το έχουμε σχεδιάσει. Η Ευρώπη κατέστη «μέτοχος» της Ελλάδας. Διότι, πώς αλλιώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει τα διακρατικά διευρωπαϊκά δάνεια που πήρε η Ελλάδα σε αντικατάσταση του υπέρογκου δανεισμού που είχε κάνει από τη διεθνή αγορά κεφαλαίων;

Μια ορθολογική και ρεαλιστική αντιμετώπιση της σύνθεσης και της φύσης του Νέου Ελληνικού Χρέους (ΝΕΧ) αποδεικνύει ότι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το χρέος της Ελληνικής Δημοκρατίας αφορά έναν διεθνή διακρατικό οργανισμό, το Νομισματικό Ταμείο, τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθερότητας. Οταν ένα κράτος χρωστάει σε άλλα κράτη απευθείας, κανείς σοβαρός πολιτικός δεν πρέπει να πιστεύει ότι πρόκειται για χρέη τα οποία θα εξοφληθούν «μέχρι το τελευταίο ευρώ» και ότι μέχρι τότε η ευγνωμονούσα Ελλάς θα εργάζεται με μοναδικό σκοπό την επιστροφή τους.

Η ιδιότητα του μετόχου είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη του δανειστή. Ο κεφαλαιούχος μέτοχος δεν περιμένει να πάρει πίσω το κεφάλαιό του, ελπίζει όμως σε μια καλή απόδοση της επένδυσής του. Ο ομολογιούχος δανειστής, αντιθέτως, δέχεται να περιορίσει την απόδοσή του, γνωρίζοντας ότι θα πάρει πίσω το κεφάλαιό του. Στην πρακτική των σύγχρονων αγορών κεφαλαίου, οι δύο αυτές θέσεις τείνουν να εξομοιωθούν. Ευτυχώς. Αν περιμένουμε να δημιουργηθούν νέες αποταμιεύσεις επί των οποίων θα χτιστούν νέες επενδύσεις, ο δυτικός κόσμος θα αυτοκτονήσει.

Αυτή είναι η δυσκολία των Γερμανών και των άλλων συντηρητικών αντιλήψεων περί του ευρωπαϊκού χρέους.

Εχουμε όμως και εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, τις δικές μας ευθύνες. Οχι όλοι μας και οπωσδήποτε όχι ο κόσμος της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας.

Οι επιχειρηματίες είναι αυτοί που έχουν χρέος -σε αναλογία των κεφαλαίων που διαχειρίσθηκαν τα τελευταία χρόνια, τα περισσότερα εκ των οποίων ήσαν δανεικά- να «βάλουν το χέρι στην τσέπη» και να διασώσουν τις επιχειρήσεις.

Το σοβαρό αυτό καθήκον θα τους υπενθυμίσουν οι ελληνικές τράπεζες. Νέα δάνεια δεν θα δίνονται παρά μόνον σε όσες περιπτώσεις οι βασικοί μέτοχοι βάζουν χρήματα στην ανασύνταξη της επιχείρησης. Οσοι δεν θέλουν ή, όπως ίσως ισχυριστούν, «δεν έχουν διαθέσιμα» θα πρέπει να παραχωρήσουν τις μετοχές τους είτε σε όποιον βρεθεί να εξαγοράσει την παραγωγή είτε στην τράπεζα που θα προχωρήσει σε πλειστηριασμό και εκποίηση. Είναι σίγουρα δύσκολο να παραδεχτούν οι γραφειοκράτες, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και αλλού, ότι αυτό που μετράει για την παροχή νέων δανείων είναι η παρούσα αξία του τρέχοντος δανεισμού και η δυνατότητα των κρατών να πληρώνουν τους τόκους από το περίσσευμα του νέου πλούτου που δημιουργούν. Εξίσου δύσκολο είναι, βεβαίως, να κατανοήσουν ορισμένοι, κυρίως κρατικοδίαιτοι, επιχειρηματίες ότι νέα δάνεια θα πάρουν οι μεγαλύτερες και, κυρίως, ανταγωνιστικές και κερδοφόρες μονάδες.

 

 

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Πηγή: kathimerini.gr

 

 

9

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του