Μια διπλή αντεθνική πρόταση

Αντώνης Παπαγιαννίδης

Η πρώτη διοίκηση του διαβόητου πλέον ΤΑΙΠΕΔ (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) είχε λαμπρές, μα εντελώς λαμπρές επιδόσεις στο να εξηγήσει γιατί η αποστολή δεν μπορούσε να προχωρήσει• στο να μεταφράζει σε δικές της επιλογές τις επιθυμίες και τα βέτο της πολιτικής ηγεσίας (θυμηθείτε τους μήνες πριν τις εκλογές του 2012...)• στο να προσλαμβάνει αρμαθιές συμβούλων και παρασυμβούλων ώστε να διαχέεται η ευθύνη των όποιων αποφάσεων, με επίσης λαμπρό αποτέλεσμα: μη -αποφάσεις. Η δεύτερη διοίκηση πήγε να συμμαζέψει κάπως τα πράγματα, όμως δεν εναντιώθηκε στις στρατιές των συμβούλων (οι οποίοι, ήδη, είχαν κατανοήσει ότι το παιχνίδι ήταν μια άσκηση χρονοτριβής και αποφυγής προβλημάτων: οπότε δεν πολύ-επένδυσαν σε κατανόηση των δύσκολων πάντα σχημάτων ιδιωτικοποίησης, αλλά ... καλύφθηκαν), έχασε κι άλλο χρόνο, έμπλεξε σε πολιτικές εκτιμήσεις (ΔΕΠΑ) ή σε στάθμιση επιρροών (ΟΠΑΠ), έχασε από καραμπόλα και την κορυφή της. Η τρίτη διοίκηση του όλο και πιο διαβόητου Ταμείου, "ανεκάλυψε" πανηγυρικά την επικοινωνία (ενδεχομένως και μ' αυτό το κριτήριο επελέγη), στα χέρια της είτε έσκασαν τα δύσκολα (ΔΕΠΑ) είτε πάνε να εκτροχιαστούν (Ελληνικό, Αστέρας). Οπότε... θριαμβεύουμε άμα καταλήξει τελικά μια διαδικασία με έναν τελικό συμμετέχοντα (ΔΕΣΦΑ), κι αυτή με non-fully-compliant προσφορά και γύρευε τι καθησυχαστικές ρυθμιστικές παραδοχές (μετά και την επιτυχία του ΤΑΡ, πρόκειται για την συνολική λειτουργία της διέλευσης/μεταφοράς φυσικού αερίου)• ή άμα δεν προσαράξει η πορεία της στρατηγικής σχέσης ΟΠΑΠ-Λαχείων-EMMA DELTA, όμως με τέτοιες πολύκροτες παραιτήσεις στελεχών και μελών επιτροπών, που να ναρκοθετείται αποτελεσματικότατα το αύριο στο οποίο κατέληξαν αυτές οι διαδικασίες.

[Εν τω μεταξύ, ο αρχικός - καταγεγραμμένος - στόχος απόκτησης 50 δις ευρώ από την πώληση/αξιοποίηση στοιχείων ενεργητικού του Δημοσίου για ελάφρυνση του Ελληνικού δημοσίου χρέους, στόχος που μέχρι και σε δεσμεύσεις Κορυφής της ΕΕ έχει αναφερθεί, έχει πέσει κάτω από το 1/3 του. Ενώ από χρόνο σε χρόνο, μετακινείται (=καθυστερεί) η επίτευξη όλων των ενδιάμεσων στόχων. Οι οποίοι, μη-επιτυγχανόμενοι, "βαραίνουν" με απειλή νέων, πρόσθετων διαρθρωτικών άν μη δημοσιονομικών μέτρων]

Πάμε τώρα στο άλλο αγλάισμα, το ΤΧΣ. Σ' εκείνο, η πρώτη διοίκηση δεν τα πήγε και τόσο άσχημα στο να μαζεύει τα κομμάτια του σμπαραλιασμένου (από τα διαδοχικά PSI, εν πολλοίς) τραπεζικού συστήματος. Όμως, η καθυστέρηση της βασικής αποστολής του - η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, μαζί με τις αναδιαρθρώσεις/συγκεντρώσεις στο τραπεζικό σύστημα: η καθυστέρηση κατά περισσότερο από ένα χρόνο απολύτως πολιτική-Ελληνική, όμως η ανοχή των Τροϊκανών πολύ εύγλωττη ... - έδωσε στα χέρια της δευτερότριτης διοίκησης την ευθύνη για τα ουσιαστικά βήματα. Αυτή δε η διοίκηση, απέβη περιβόλι με τις αντικαταστάσεις και τις αυτοφυγαδεύσεις και τις διαρροές έντονων διαφωνιών. Και στην φάση ευθύνης τους/in their watch, μαζί άλλωστε και με την υψηλή εποπτεία της ΕΚΤ αλλά και την χαμηλότερη εποπτεία της ΤτΕ (η οποία, βέβαια, είδε ήδη τις κατ' ανοχήν της δυο ιδιοκτησίες μικρών Τραπεζών - PROTON και FBB - να κοσμούν αισίως τον Κορυδαλλό), προέκυψε το σχήμα των 4 συστημικών τραπεζών.

Οι οποίες τώρα θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα φθινοπωρινά και χειμερινά stress tests, να ζήσουν την απορρόφηση των μεγάλων συγχωνεύσεων (της Emporiki στην Alpha, των περίπου πάντων - Αγροτικής, Κυριακής, Γενικής - στην Πειραιώς, του ΤΤ στην Eurobank), συν να ξεκινήσουν την πορεία της Eurobank όπως αυτή ανήκει πλήρως στο Ταμείο προς την "αγορά". Όλα αυτά, τα επαναλαμβάνουμε, σ' ένα κλίμα παραζάλης και - μην το υποτιμείτε - άκρας καχυποψίας του διεθνούς Τύπου.

Η άκρα και εδραιωμένη αναποτελεσματικότητα του ΤΑΙΠΕΔ, εν τω μεταξύ, έχει φερει διαδοχικές (και θεωρούμενες προσβλητικές) εκκλήσεις των Τροϊκανών, και μάλιστα του Βερολίνου, για απόκτηση του λειτουργικού ελέγχου του απο τους δανειστές, για λειτουργία του με λογική και ευθύνη Τreuhand. Συμβολικά, αυτό έχει ενδυθεί την πρόταση για μετακίνηση της έδρας στο Λουξεμβούργο (όπου, ήδη, θα εδρεύσει αλλά και θα έχει κυριαρχικά "ξένο" έλεγχο το με θετική λογική υπό ίδρυση Institution for Growth/το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο: να το δούμε κι αυτό).

Αντίστοιχα, η αντίληψη ότι το ΤΧΣ τρέχει πίσω από εξελίξεις οι οποίες σταθερά του ξεφεύγουν και ότι "τα δύσκολα είναι μπροστά" και κινδυνεύουν να δημιουργήσουν δίνη, έχει δημιουργήσει ισχυρή πίεση ώστε, και εκεί, η τελική ευθύνη των επιλογών να περάσει στα χέρια "ξένων".

Αυτό, μας οδηγεί σε μια αντεθνική πρόταση. Σε μια διπλή αντεθνική πρόταση, δε! Καθώς ο φαρισαϊσμός της ownership του συνολικού Ελληνικού προγράμματος έχει ήδη λειτουργήσει αποσαθρωτικά - το Πρόγραμμα Προσαρμογής και τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις του η Ελλάδα ούτε το αντελήφθη, ούτε το δέχθηκε, πλην όμως πλήρως το πληρώνει όσο (διαστρέφοντάς το στην εφαρμογή) το βλέπει να καθίσταται τοξικότερο - να ζητηθεί/προταθεί από την ίδια την Ελληνική πλευρά να πάρουν το δίδυμο Ταμείο στα χέρια τους πανηγυρικά οι ξένοι - μάλιστα να πάει να εδρεύσει την Νήσο των Μουσείων, στο Βερολίνο, χωρίς προσχηματικότητες Λουξεμβούργου! - επί μια 15ετία. Όμως... με δεσμευτικούς στόχους, και για τις δυο πλευρές: άμα οι στόχοι δεν βγαίνουν, παρά την ευθύνη ξένης διοίκησης, να προσαρμόζεται προς τα κάτω η υποχρέωση με αντίστοιχη συμψηφιστική μείωση χρέους! Και να "διαπραγματεύεται" το Βερολίνο με τους Καππαδόκες της DG Comp των Βρυξελλών, χθές για ΔΕΠΑ/Gazprom, αύριο για όρους ιδιωτικοποίησης της Eurobank ή συγχώνευσης ΕΤΕ/Euro.

Ξέρουμε, ξέρουμε! Είναι ζήτημα για μας, ως χώρα και ως έθνος, τα κοσμήματα του στέμματος/τα ασημικά να εκποιηθούν ( «να αξιοποιηθούν») με ευθύνη συμπατριωτών μας. Είναι ζήτημα κυριαρχίας. Όμως, έτσι όπως σταθερά το πάμε, και σε διαγούμισμα θα φθάσουμε και τον – τελικό – λογαριασμό θα πληρώσουμε. Απλώς, θα μείνουμε να σπαραζόμαστε μεταξύ μας για το ποιος «ξεπούλησε» τι, με αντίστοιχες Εξεταστικές Επιτροπές, Προκαταρκτικές, Κορυδαλλούς κοκ.

 

 

Πηγή: protagon.gr

 

 

8

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του