3 χρόνια Μνημόνιο: Παρά τις θυσίες, οι οικονομικοί δείκτες παραμένουν τραγικοί και τα αδιέξοδα τεράστια...

Τέλη του 2009. Η Ελλάδα βιώνει τη μοιραία κατάληξη μίας περιόδου χωρίς λογική, χωρίς αλήθειες και χωρίς μέτρο. Αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, αποκαλύπτεται ότι το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα είναι σημαντικά μεγαλύτερο απ’ αυτό που -επισήμως- ανέφερε η Κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ το δημόσιο χρέος, ήδη κινούνταν σε εφιαλτικά επίπεδα.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2009, λίγες μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, το δημόσιο χρέος έφθασε στα 297,9 δισεκατομμύρια ευρώ, αυξημένο κατά 57,5% (ή κατά 105,6 δισεκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των 5,5 ετών των Κυβερνήσεων Καραμανλή. (Δείτε το Δελτίο του Χρέους στις 30/3/2004).

Λίγο αργότερα, στις 10 Ιανουαρίου 2010, η Eurostat δημοσίευσε μία έκθεση - καταπέλτη, με την οποία απέδειξε ότι, επί σειρά ετών, οι ελληνικές κυβερνήσεις δημοσίευαν ψευδή στατιστικά στοιχεία αναφορικά με τις δημόσιες δαπάνες και το δημόσιο έλλειμμα.

Από το σημείο εκείνο, ξεκινάει η έντονα ανοδική πορεία των επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων, τα οποία, μέχρι τον Απρίλιο του 2010, οδηγούν τη χώρα έξω από τις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές.

Στις 23 Απριλίου, ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από το Καστελόριζο ανακοινώνει την προσφυγή της χώρας στο διεθνή μηχανισμό στήριξης ο οποίος δημιουργήθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (τρόικα).

Κατά το πρώτο δεκαήμερο του Μαϊου, υπογράφηκε η σύμβαση “δανειακής διευκόλυνσης” μεταξύ της Ελλάδας και της τρόικα και εκδόθηκε ο νόμος 3845/2010 που περιείχε τους όρους του πρώτου Μνημονίου.

Στις 30 Μαρτίου 2010, λίγες μέρες πριν αρχίσει η εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου των Οικονομικών, το δημόσιο χρέος της χώρας έφθανε στα 310,4 δισεκατομμύρια ευρώ (αν αφαιρέσουμε τα ταμειακά διαθέσιμα, το καθαρό δημόσιο χρέος έφθανε στα 303,2 δισεκ.).

Σήμερα, τρία χρόνια μετά το δημόσιο χρέος της χώρας έχει φθάσει στα 317,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή, κατά τη διάρκεια των τριών ετών του Μνημονίου, το Δημόσιο Χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 14,7 δισεκατομμύρια ευρώ.

Και όμως, κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, εφαρμόστηκαν δύο Μνημόνια και πραγματοποιήθηκαν δύο “κουρέματα” ομολόγων (το PSI τον Μάρτιο του 2012 και το PSI+ το Δεκέμβριο του 2012), από τα οποία -όπως θριαμβευτικά ανακοίνωναν οι Κυβερνήσεις- “εξοικονομήθηκαν” περί τα 125 δισεκατομμύρια ευρώ (105 δισεκ. στο PSI και 20 δισεκ. στο PSE+).

Τί απέγιναν αυτά τα χρήματα; Πού πήγαν όλες οι θυσίες του ελληνικού λαού; Τα χρήματα αυτά κάλυψαν τα ελλείμματα των προηγούμενων ετών (καθώς και υπόλοιπα του ελλείμματος του 2009) και ένα μεγάλο μέρος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Οι ιστορικοί που στα επόμενα χρόνια θα εξετάσουν τα όσα έχουν συμβεί και που θα ψάξουν τα νούμερα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους, θα εκπλαγούν από το μέγεθος των επαναλαμβανόμενων λαθών που συνέβησαν ή και που συμβαίνουν ακόμη και σήμερα. Λαθών που δεν επέτρεψαν τον εξορθολογισμό στη λειτουργία του κράτους και ολόκληρης της οικονομίας, αλλά και που παράλληλα δεν επέτρεψαν τη μείωση του χρέους.

Τις ημέρες αυτές, κλείνουν τρία χρόνια από την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου. Η αρνητική αυτή επέτειος βρίσκει τη χώρα να εξακολουθεί να “παλεύει” μέσα στα δυσεπίλυτα οικονομικά της προβλήματα: Δημοσιονομικό έλλειμμα που στο τέλος του χρόνου θα φθάσει στο 6% του ΑΕΠ, χρέος που θα υπερβαίνει τα 327 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου στο 175% του ΑΕΠ), μία οικονομία που διανύει τον 6ο χρόνο ύφεσης (με συσσωρευμένη ύφεση άνω του 30%), ένα τραπεζικό σύστημα διαλυμένο, ανεργία που στο τέλος του χρόνου θα βρίσκεται πάνω από το 28,5% και έναν λαό εξαθλιωμένο και απογοητευμένο.

Και όλα αυτά γιατί; Για να φέρουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα στα επίπεδα που -κατά μέσο- όρο βρισκόταν όλα τα χρόνια πριν από το ξέσπασμα της ύφεσης; Για να υπερασπιστούμε ένα “ταμπού” της ελληνικής κοινωνίας που λέγεται “ευρώ”; Για να κατανοήσει το πολιτικό σύστημα της χώρας ότι θα πρέπει να αλλάξει ρότα;

Γιατί έγιναν όλες αυτές οι θυσίες; Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να βαδίζει στα τυφλά και σε λάθος δρόμο. Συνεχίζει να αποδέχεται άδικες καταστάσεις. Συνεχίζει να μην έχει διέξοδο απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που έρχονται και γι’ αυτή, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.