Η φάρσα των γερμανικών επανορθώσεων

Tου Διονυση Γουσετη

Η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο. Επαναλαμβάνεται περιοδικά ως πρόθεση ή ως απειλή. Αν τούτη τη φορά καταφέρει η κυβέρνηση να φτάσει μέχρι την προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη, εύχομαι να δικαιωθεί. Αλλά αμφιβάλλω. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι πέρασαν δεκάδες χρόνια άπρακτα. Ο άλλος είναι το προηγούμενο της δίκης στη Χάγη για τις αποζημιώσεις των θυμάτων του Διστόμου.

Θυμίζω ότι τα θύματα του Διστόμου, οι απόγονοί τους δηλαδή, είχαν δικαιωθεί στην ελληνική δικαιοσύνη, αλλά δύο υπουργοί Δικαιοσύνης -του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.- δεν τους επέτρεψαν να προβούν, όπως είχαν δικαίωμα, σε κατασχέσεις γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα (Ινστιτούτο Γκαίτε) έναντι των αποζημιώσεων. Τότε, τα θύματα στράφηκαν προς την κατάσχεση γερμανικής περιουσίας στην Ιταλία, σύμφωνα με τη νομολογία της Ε.Ε. Η ιταλική πολιτεία, αντίθετα με την ελληνική, τους το επέτρεψε. Τότε η Γερμανία προσέφυγε κατά της Ιταλίας στη Χάγη. Η ελληνική κυβέρνηση παρενέβη υποκριτικά στο πλευρό της Ιταλίας. Υποστήριξε, δηλαδή, την εφαρμογή στην Ιταλία του μέτρου της κατάσχεσης που η ίδια είχε απαγορεύσει στη χώρα της! Και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μετέφερε αισιόδοξα μηνύματα για το αποτέλεσμα της δίκης, ενώ λοιδορούσε την «αλαζονεία» του γερμανικού Δημοσίου. Οι «αλαζόνες», όμως, κέρδισαν τη δίκη. Το Διεθνές Δικαστήριο έκανε δεκτή την αρχή της ετεροδικίας, δηλαδή ότι η Γερμανία διαθέτει ασυλία από προσφυγές που κατατίθενται εναντίον της σε δικαστήρια του εξωτερικού από θύματα των ναζί. Τη δίκη κέρδισε επίσης και η ελληνική κυβέρνηση: εξασφάλισε τη στήριξη των αφελών.

Ασφαλώς, το νομικό πλαίσιο της δίκης για το κατοχικό δάνειο είναι διαφορετικό. Ωστόσο, οι παίκτες είναι οι ίδιοι. Και ο λαϊκισμός ο ίδιος. Υποψιάζομαι ότι η κυβέρνηση εξήγγειλε την προσφυγή και πάλι για εσωτερική κατανάλωση παρά για ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου. Δεν δείχνει ισχυρό αίσθημα δικαίου η πρόσφατη απόφαση για το ακαταδίωκτο των «επίορκων» τραπεζιτών που δάνεισαν τα κόμματα χωρίς πραγματική εγγύηση. Ούτε και οι κραυγές πολιτικών και δημοσιογράφων που ακολούθησαν την εξαγγελία της προσφυγής. Εξαγριώθηκαν με τη δήλωση Σόιμπλε «ξεχάστε τις αποζημιώσεις», σαν να μην ήταν χειρότερη ύβρις ο χαρακτηρισμός από τον τότε ΥΠΕΞ Θ. Πάγκαλο της Γερμανίας ως «γίγαντα με πήλινα πόδια και μυαλό μικρού παιδιού».

Ο κ. Σόιμπλε αποκλήθηκε «προκλητικός», «ανιστόρητος» κ.ά. Ο δήμαρχος Ανωγείων Σωκράτης Κεφαλογιάννης τόνισε ότι «στο εξής, όλοι οι εμπλεκόμενοι με τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων δεν μπορούν να παραμείνουν μόνο σε δηλώσεις». Αναρωτιέμαι τι άλλο θα πρότεινε να κάνουν: να καρπαζώνουν τον κ. Σόιμπλε; Ο κ. Γλέζος, ιδιαίτερα, τον στόλισε ως αγνώμονα «γιατί δεν αναγνωρίζει τη σημαντική συνεισφορά του ελληνικού λαού, που με την αντίστασή του βοήθησε να εδραιωθεί η δημοκρατία στην Ευρώπη». Θα έπρεπε να το σκεφτεί δυο φορές: εκτός από τη μαζικότερη αντίσταση στην Ευρώπη, είχαμε και τα μαζικότερα τάγματα ασφαλείας (Καθημερινή, 4/11/2007).

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

8