Ενα μοντέλο «διαπραγμάτευσης»

Του Γιωργου Π. Τερζη

Αυτή τη φορά η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει. Επειτα από τρεις εβδομάδες, έστω. Και πιθανόν να μη ζητήσει ένα νέο ΕΕΤΗΔΕ στη ΔΕΗ, όπως συνέβη το 2011 επί Ευάγγελου Βενιζέλου. Ούτε πρόσθετα μέτρα θα υπάρξουν, τουλάχιστον όχι τώρα. Ομως, τον Ιούνιο, ανάλογα με την πορεία των εσόδων και των αποκρατικοποιήσεων, δεν αποκλείεται η συζήτηση να φθάσει και εκεί. Προς το παρόν, πάντως, αυτό μοιάζει να αποφεύγεται, όπως και οι δραματικοί τόνοι προηγούμενων διαπραγματεύσεων. Εχει φροντίσει γι’ αυτό το Βερολίνο, καθώς η Αγκελα Μέρκελ το τελευταίο που μοιάζει να επιθυμεί είναι μία ελληνική αναζωπύρωση πριν από τις εκλογές της, σε μία ήδη ασταθή Ευρώπη του Γκρίλο και του Italexit, που ο Ιταλός κωμικός επανέφερε στο τραπέζι.

Ωστόσο, η διακοπή των συζητήσεων με την τρόικα αναδεικνύει, με τρόπο μη αμφισβητούμενο, ένα επαναλαμβανόμενο μοντέλο «διαπραγμάτευσης» από ελληνικής πλευράς. Για μία ακόμη φορά, πρώτα δηλώνουμε τι θέλουμε, συχνά μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, και μετά ψάχνουμε να δούμε αν μπορούμε να το υλοποιήσουμε.

Σε αυτή, τη χαλαρή σε σχέση με το παρελθόν, αξιολόγηση – διαπραγμάτευση τι έφερε στο τραπέζι με τους πιστωτές η κυβέρνηση έναντι των ζητημάτων που ανέδειξε; Αν πιστέψει κανείς πηγές των Βρυξελλών αλλά και τις, λίγες πάντως, πληροφορίες από ελληνικής πλευράς, πολλές προθέσεις, λίγες αποδείξεις.

Στο ζήτημα του Δημοσίου κυριάρχησαν οι δημόσιες τοποθετήσεις των τριών αρχηγών και του κ. Αντ. Μανιτάκη περί μη απολύσεων, έστω κι αν όλοι συνυπέγραψαν την πρόβλεψη για έξοδο ενός «μεγάλου τμήματος» εκ των 25.000 που θα πρέπει να τεθούν σε κινητικότητα εντός του έτους. Η διαδικασία αξιολογήσεων δομών είναι μακρά και δύσκολη, όπως και η μετακίνηση υπαλλήλων από τον ένα φορέα στον άλλο· υπηρεσίες που θα έκλειναν ή συγχωνεύονταν ήδη επί Θ. Πάγκαλου παραμένουν και μόνον οι συνταξιοδοτήσεις είναι σε υψηλό αριθμό, μειώνοντας τον αριθμό των απασχολουμένων. Ακόμη και οι «επίορκοι», το κυβερνητικό αποκούμπι έναντι των απολύσεων, αποδεικνύεται πολυσύνθετο πρόβλημα. Τα περισσότερα υπουργεία δεν είχαν συγκροτήσει πειθαρχικά, εν μέρει και λόγω της απροθυμίας συμμετοχής δικαστικών, ενώ η δικαστική αβελτηρία για την εκκαθάριση τέτοιων υποθέσεων είναι προφανής. Οι υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αποκαλυπτικές.

Ιδια εικόνα και για το χαράτσι. Ασφαλώς θα πρέπει να καταργηθεί και ταυτόχρονα να εξισορροπηθούν οι επιβαρύνσεις, καθώς το ισχύον σύστημα του ΕΕΤΗΔΕ επιβαρύνει μόνον τα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα και, δυσανάλογα πολύ, τους μικροϊδιοκτήτες, Τα τρία κόμματα δεν κατάφεραν να ετοιμάσουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό που θα εξασφάλιζε τα έσοδα των 3 δισ. ευρώ που προβλέπονται για το τρέχον έτος, παρά το γεγονός ότι η κατάργηση του ΕΕΤΗΔΕ αποτελούσε κεντρική προγραμματική τους δέσμευση.

Λίγο ώς πολύ, τα ίδια και για τα ληξιπρόθεσμα. Αντε να κάνουμε μία ακόμη, αναγκαία είναι η αλήθεια, ρύθμιση οφειλών όπως οι δεκάδες που γίνονταν στην προ μνημονίου περίοδο. Αντε να ρυθμίσουμε και τα κόκκινα των τραπεζών.

Οσο για το ΦΠΑ στην εστίαση (γιατί άραγε όχι στη ΔΕΗ που σίγουρα θα περάσει στο πορτοφόλι όλων;) που προβλήθηκε και από τα τρία κόμματα, οι τροϊκανοί ακόμη περιμένουν την απάντηση της ελληνικής πλευράς γιατί, αν περισσεύουν χρήματα, αυτά δεν δίνονται σε ευπαθείς ομάδες ή πώς εξηγείται η μεγάλη αύξηση του τουριστικού ρεύματος την οποία προαναγγέλλει η κυβέρνηση παρά τον βαρύ φόρο. Δεν πρέπει να γίνουν όλα αυτά; Δεν πρέπει να διαπραγματευθεί η κυβέρνηση; Προφανώς, ναι. Να διεκδικήσει το καλύτερο από ένα πρόγραμμα εξαιρετικά σκληρό που, εμφανώς, δεν υλοποιείται, και όχι μόνον με ελληνική ευθύνη. Να αναζητήσει τρόπους ελάφρυνσης ολόκληρων ομάδων πληθυσμού που δοκιμάζονται ή απειλούνται από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό. Δεν μπορεί ούτε να αναμένει μία ενδεχόμενη ελάφρυνση του προγράμματος μετά τις γερμανικές εκλογές, ούτε μόνον τα θετικά από την αύξηση του τουρισμού και το ΕΣΠΑ. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός της. Ωστόσο, οφείλει να διαπραγματευθεί με επαγγελματισμό και όχι με όρους επικοινωνίας «εσωτερικού».

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



6