Χωρίς κραυγές

Του Σταυρου Τζιμα

Ήταν «μια κουβέντα χωρίς κραυγές» αυτή που έγινε το βράδυ της Δευτέρας στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης, με προσκεκλημένους τους διαφωνούντες με την επένδυση της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής και τους υπέρμαχούς της. Μια κόσμια και πολιτισμένη συζήτηση, στην οποία οι δύο πλευρές κατέβασαν ό,τι καλύτερο διέθεταν, σε έμψυχο υλικό και επιχειρήματα, με σκοπό να πείσουν τη δημοτική αρχή να συνταχθεί μαζί τους, γνωρίζοντας το ειδικό βάρος ενός τέτοιου συμμάχου -ειδικά του κ. Μπουτάρη- στον επικοινωνιακό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Νικητής και νικημένος δεν υπήρξε, από την άποψη ότι το δημοτικό συμβούλιο δεν έλαβε την πλευρά κανενός, προφανώς για να μην εμπλακεί σε μια διένεξη που δεν αφορά άμεσα την πόλη και να καταστεί μέρος του προβλήματος. Φάνηκε όμως καθαρά και μέσα από την ψύχραιμη αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων, ειδικών και παραγόντων της τοπικής κοινωνίας, ότι το χάσμα μεταξύ των αντιμαχομένων παραμένει αγεφύρωτο. Εγινε επίσης σαφές ότι στις Σκουριές η αντιπαράθεση δεν διεξάγεται αποκλειστικά με όρους επιστήμης και κοινωνίας. Επενδύονται σε αυτήν πολιτικά και τοπικά συμφέροντα τα οποία τροφοδοτούν ένταση και συσσωρεύουν μίσος.

Δεν είναι κρυφό ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενισχύουν τις διαμαρτυρίες. Δεν δίδουν όμως πειστική απάντηση στο ερώτημα ποιο μέλλον επιφυλάσσουν στις χίλιες διακόσιες οικογένειες, που στο επόμενο διάστημα μπορεί να γίνουν δύο χιλιάδες και αργότερα πέντε, οι οποίες ζουν από τα μεταλλεία, εάν κυβερνήσουν και καταργήσουν την επένδυση. Τι θα κάνουν στ’ αλήθεια εάν αντιστραφούν οι ρόλοι και μερικές χιλιάδες άνεργοι μεταλλωρύχοι μαζί με τις οικογένειές τους συγκρούονται καθημερινά στους δρόμους της Χαλκιδικής με την αστυνομία; Η κυβέρνηση, πάλι, δεν δείχνει να διαθέτει σχέδιο εξόδου από την κρίση, ενώ τρέμει στην ιδέα ότι η εταιρεία μπορεί να πει κάποια στιγμή «φτάνει πια, τα μαζεύω και φεύγω».

Θα μπορούσε υπό αυτές τις συνθήκες να βρεθεί συμβιβαστική λύση; Ενδεχομένως, λένε, αν το κράτος εγγυόταν την ασφαλή λειτουργία της επένδυσης, με απόλυτη τήρηση εκ μέρους της εταιρείας των περιβαλλοντικών όρων και προδιαγραφών. Αλλά ποιος εμπιστεύεται το σημερινό κράτος σ’ έναν τέτοιο ρόλο;

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



6