Ο πόλεμος κατά της ανεργίας

Ας υποθέσουμε ότι ανακεφαλαιώνονται οι τράπεζες και κατά την προσφιλή μας έκφραση «ρίχνουν λεφτά στην αγορά». Πού θα επενδυθούν αυτά τα λεφτά; Θα ξαναρχίσουμε τον κύκλο «πιτσαρία, κομμωτήριο, σουβλακερί» ή θα προχωρήσουμε σε επενδύσεις που κάτι θα παράγουν προς πώληση στο εξωτερικό ώστε να αγοράζουμε όσα εισάγουμε; Πιθανότατα το πρώτο, μαζί με κάποιες χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, για να εκτονωθεί το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας. Κι αυτό διότι οποιοσδήποτε θέλει να επενδύσει σε κάτι που έχει αγορά στο εξωτερικό στην καλύτερη περίπτωση θα γεράσει μαζεύοντας πιστοποιητικά και στη χειρότερη θα του κάψουν το μαγαζί.

Η αλήθεια είναι πως οι εξορυκτικές δραστηριότητες δεν είναι ό,τι πιο όμορφο σε κάποια περιοχή. Οσοι κατάγονται από τη Δυτική Μακεδονία, όπως ο γράφων, το ξέρουν από πρώτο χέρι. Το ευτύχημα για τη χώρα είναι ότι τα εργοστάσια της ΔΕΗ φτιάχτηκαν σε εποχές που δεν ανθούσε η τζάμπα οικολογία. Ετσι, ακόμη και οι πιο ένθερμοι επαναστάτες έχουν σήμερα ρεύμα για να γράφουν στους υπολογιστές τους τα δακρύβρεχτα για το περιβάλλον μανιφέστα. Μη μιλήσουμε για ιδιωτικές επενδύσεις σ’ αυτόν τον τομέα: μπορεί κάποιος που θέλει να επενδύσει να περάσει 15 χρόνια μαζεύοντας πιστοποιητικά, να κάνει περιβαλλοντικές μελέτες, να κρίνεται από τα ανώτατα (και οικολογικώς ευαίσθητα) δικαστήρια νόμιμος, αλλά η παλαβή Αριστερά, που έχει το μονοπώλιο ερμηνείας του νόμου, να κρίνει «παράνομη την επένδυση» και να επιβάλει διά εμπρησμού την ποινή.

Γι’ αυτό τζάμπα συσκέπτονται και ξαναμαζεύονται οι πολιτικοί αρχηγοί για το πρόβλημα της ανεργίας. Η κοινώς αποδεκτή «αριστερή» πεποίθηση είναι ότι η ανεργία λύνεται μόνο με 100.000 νέες θέσεις στο Δημόσιο, όπως ήταν μια παλιά προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ. Ολες οι άλλες επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας είτε μας ξινίζουν είτε μας βρωμάνε. Θέλει η Cosco να επενδύσει στο λιμάνι; Οργιάζει η κινδυνολογία περί «καμόρα των λιμανιών». Προτείνεται να δημιουργηθούν Ζώνες Ελευθέρων Συναλλαγών για να ξεκινήσουν κάποιες ξένες επιχειρήσεις με χαμηλότερη φορολογία και λιγότερη γραφειοκρατία; Αρχίζουν τα ψέματα περί κινεζοποίησης των συνθηκών εργασίας; Θέλει κάποιος να αγοράσει ένα νησάκι για ήπια τουριστική ανάπτυξη; Αρχίζει ο κλαυθμός για τα πουρνάρια. Πώς το είπε ο εμίρης του Κατάρ; «Εσείς δεν ψάχνετε για επενδυτές, αλλά για μαζοχιστές». Ακόμη κι αν αποφάσιζε η Microsoft να μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία από το Ρέντμοντ της Ουάσιγκτον στην Ελλάδα, ώστε να απασχοληθούν καμιά τριανταριά χιλιάδες πτυχιούχοι, δεν θα την αφήναμε. Οποιος έχει επισκεφθεί τα γραφεία αυτού του κολοσσού θα διαπιστώσει ότι περιβάλλονται από όμορφα αλσύλλια. Δεν μπορεί· κάποια δένδρα θα έκοψαν για να φτιαχτεί το (υπό μορφήν πανεπιστημιούπολης) σύμπλεγμα κτιρίων. Σιγά μην αφήναμε εμείς τον Bill Gates να «καταστρέψει» ακόμη και το χειρότερο μπαΐρι. Στην Ελλάδα, τα πάντα είτε είναι αρχέγονα είτε ανείπωτης ομορφιάς και πρέπει να προστατευθούν από τον «ληστρικό καπιταλισμό». Αφήστε δε που μπορεί να προκύψει και κανένα Οβριόκαστρο, που δεν ήξερε κανείς πριν αποφασιστεί η επένδυση.

Γι’ αυτό είναι μάταιες οι συσκέψεις για την ανεργία. Οι μόνες επενδύσεις που θεωρούνται οικολογικά αποδεκτές και εργασιακά ανεκτές είναι η δημιουργία νέων κρατικών οργανισμών· από Ινστιτούτα μέχρι ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ. Ετσι θα προσληφθούν χιλιάδες για να μελετούν τι κακό θα παθαίναμε αν έρχονταν επενδύσεις στην Ελλάδα.

 

 

Του Πάσχου Μανδραβέλη

 

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


6

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του