Τρεις λόγοι αισιοδοξίας για τα χρηματιστήρια

Eνας ιός μολύνει τις χρηματαγορές, και δεν είναι της γρίπης. Οι επενδυτές σε όλο τον κόσμο έχουν κατακλυσθεί από αισιοδοξία και τα χρηματιστήρια από τη Νέα Υόρκη ώς το Τόκιο βρίσκονται στα υψηλά πολλών ετών. Είναι δικαιολογημένη η ευφορία τους;

Ως ένα βαθμό, ναι. Υπάρχουν τρεις λόγοι για να είναι κανείς πιο αισιόδοξος για την παγκόσμια οικονομία.

Πρώτον, απεφεύχθησαν διάφορες καταστροφές. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί φάνηκαν αποφασισμένοι να σώσουν το ευρώ. Οι Αμερικανοί πολιτικοί απέφυγαν τον «δημοσιονομικό γκρεμό». Και τώρα οι Ρεπουμπλικανοί της Βουλής των Αντιπροσώπων προτείνουν να αυξήσουν το όριο του δανεισμού για τρεις μήνες. Ολα αυτά έδωσαν ώθηση στις χρηματαγορές και θα έπρεπε να ενθαρρύνουν τις επιχειρήσεις να επενδύσουν και τους καταναλωτές να δαπανήσουν.

Ο δεύτερος λόγος αφορά τις παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών. Τον Σεπτέμβριο η ΕΚΤ υποσχέθηκε απεριόριστες αγορές ομολόγων για να διασφαλίσει την ενότητα της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια η Federal Reserve δεσμεύθηκε να διατηρήσει τα επιτόκια σε χαμηλά επίπεδα μέχρις ότου υποχωρήσει η ανεργία στις ΗΠΑ σε επίπεδα κάτω από 6,5% και παράλληλα να προχωρήσει σε απεριόριστες αγορές ομολόγων. Προ ημερών η Τράπεζα της Ιαπωνίας υπέκυψε στις πιέσεις της νέας κυβέρνησης και προσχώρησε στη λέσχη των τολμηρών διπλασιάζοντας τον στόχο για τον πληθωρισμό και υποσχόμενη απεριόριστες αγορές ομολόγων από το 2014. Εφόσον οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν και άλλα ομόλογα και κρατούν τις αποδόσεις τους χαμηλά, είναι κατανοητό γιατί οι επενδυτές επιλέγουν πιο επικίνδυνες τοποθετήσεις.

Ο τρίτος λόγος που δικαιολογεί την αισιοδοξία είναι οι ενδείξεις πως η ανάπτυξη επιταχύνεται. Οι θετικές ειδήσεις προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα, της οποίας ο ρυθμός ανάπτυξης επιταχύνθηκε το τελευταίο τρίμηνο του 2012 στο 7,9% από το 7,4%.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να νιώθει αισιόδοξος για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας. Πρέπει, όμως, να τις θέσει στην ευρύτερη εικόνα. Ισως οι πολιτικοί απέτρεψαν τις καταστροφές, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζουν είναι εσφαλμένες. Η συμφωνία για την αποτροπή του δημοσιονομικού γκρεμού στην Αμερική προβλέπει άμεση μείωση του προϋπολογισμού κατά 11,5%, που ωστόσο δεν θα περιορίσει το μακροπρόθεσμο έλλειμμα της χώρας.

Η προοπτική παρέμβασης της κεντρικής τράπεζας δεν είναι τόσο σημαντική. Η υπόσχεση της Τράπεζας της Ιαπωνίας δεν ήταν τόσο τολμηρή όσο έδειχναν οι τίτλοι των σχετικών δημοσιευμάτων. Η υπόσχεση της ΕΚΤ δεν στοιχειοθετεί προθυμία για περαιτέρω χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής. Ακόμη και σε σχέση με τη Fed, ενδέχεται να ενταθεί η ανησυχία για τις επιπτώσεις των απεριόριστων αγορών ομολόγων. Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο πρέπει να είναι κανείς συνετός είναι η απόσταση ανάμεσα στην αισιοδοξία των αγορών και την πραγματικότητα. Το χάσμα αυτό είναι μεγαλύτερο από παντού στην Ευρώπη. Ισως το ευρώ δεν πρόκειται να διαλυθεί, αλλά οι οικονομίες έχουν ακόμη πολλά προβλήματα: το ΔΝΤ προβλέπει πως η Ευρωζώνη θα συρρικνωθεί κατά 0,2% το 2013.

Δεδομένου ότι επεκτείνονται η λιτότητα και η πιστωτική έλλειψη, δεν μπορεί να δει κανείς πώς θα επιστρέψει σε ανάπτυξη η Ευρώπη. Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν έχουν ολοκληρωθεί. Η Αμερική οδεύει προς ένα νέο κύμα λιτότητας, χωρίς να έχει διευθετήσει τα μακροπρόθεσμα δημοσιονομικά της προβλήματα. Η οικονομία της Ιαπωνίας χρειάζεται αλλαγές. Η αισιοδοξία στις αγορές είναι ευπρόσδεκτη, αλλά οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να καθησυχαστούν.

 

 

The Economist

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


6

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του