Νέα ζημία για την εικόνα της χώρας

Του Μπαμπη Παπαδημητριου

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να ανοίγεις μόνος σου και συνεχώς το θέμα της αξιοπιστίας των δημοσιονομικών στοιχείων. Ισχύει, ειδικότερα στις περιπτώσεις υπερχρεωμένων κρατών, το γνωστό περί της απαγορευμένης αναφοράς «στο σπίτι του κρεμασμένου».

Δυστυχώς, η Ελλάδα είχε πάρει, σχεδόν μόλις ξέσπασε και πάνω μας η παγκοσμιοποιημένη χρηματοοικονομική κρίση, το μονοπάτι του ικριώματος. Συστηματικές παραβιάσεις κανόνων ενάρετης δημοσιονομικής πολιτικής. Σταδιακή αποσάθρωση της διοίκησης, ιδιαίτερα στα θέματα της φοροληψίας. Παραλείψεις στο καθήκον των δημόσιων λειτουργών σε ζητήματα κραυγαλέας φοροδιαφυγής. Μικροπολιτικές έριδες και συστηματική έκθεση της χώρας στις άγριες διαθέσεις των αγορών.

Μετά τον Μάρτιο 2009, η τότε αντιπολίτευση Παπανδρέου επιλέγει τον επικίνδυνο δρόμο της πολιτικής αστάθειας και δυναμιτίζει τις ισχνές πρωτοβουλίες σταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή. Μετά τις εκλογές ακολουθεί ασυνάρτητη και ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική. Οφειλε, τη δωδεκάτη ώρα, έστω, να επιχειρήσει τη διάσωση του κράτους και του πληθυσμού που πλήρωσε πανάκριβα τη μετεκλογική αμεριμνησία του.

Greek Statistics, ξανά

Η υπόθεση με τα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας έγινε γνωστή παγκοσμίως με τον κωδικό «Greek Statistics». Συνοδεύει μάλιστα έκτοτε κάθε έκφραση αμφιβολιών για ψεύτικα στοιχεία. Η κακή αυτή φήμη κόστισε πανάκριβα στη χώρα. Ειδικώς κατά την κρίσιμη περίοδο προετοιμασίας του προγράμματος. Δεν θα ήταν λάθος να πει κανείς ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την κρίση των αγορών, η ανυποληψία των στοιχείων είχε χειρότερες βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις από το πραγματικό ύψος του ελλείμματος.

Βεβαίως, η διερεύνηση καταγγελιών πρέπει να είναι πάντοτε σχολαστική, ακόμη κι όταν εύλογα δημιουργούνται αμφιβολίες για την προσωπικότητα και τη συγκρότηση των ατόμων που βρίσκονται, ξαφνικά, στο προσκήνιο. Παρόλο που είναι φανερό, σχεδόν διά γυμνού οφθαλμού, ποιος κύκλος πολιτικών συμφερόντων υποθάλπει, προστατεύει και τελικώς κατευθύνει τους πρωταγωνιστές της παραπομπής του Αν. Γεωργίου, προέδρου της Στατιστικής Αρχής, η δικαιοσύνη αποτελεί πάντοτε στέρεο έδαφος έρευνας.

Στο μεταξύ όμως, η ζημιά που γίνεται διεθνώς είναι πολύ μεγάλη. Οσοι, διεθνώς, παρακολουθούν την προσπάθεια της χώρας να ξεπεράσει την κρίση, να αναδιοργανώσει το κράτος, να ξαναδώσει ζωή στις λαβωμένες επιχειρήσεις, να προστατεύσει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, μένουν άναυδοι με τις ενέργειες του Εισαγγελέα.

Ισως επειδή στα δικά τους κράτη, ένας Ειδικός Εισαγγελέας δεν προχωρά παρά μόνον όταν έχει με απόλυτη υπευθυνότητα δέσει τα στοιχεία που θα επιτρέψουν την ολοκλήρωση της υπόθεσης. Είναι προφανές, κατά τη δική μου γνώμη, ότι η υποχρέωση αυτή δεν υπηρετήθηκε στην περίπτωση των στοιχείων της Στατιστικής.

Επιπλέον, η Βουλή εξέτασε δύο φορές τις εν λόγω καταγγελίες και δεν βρήκε στοιχεία επαρκή για να συνεχίσει τη διερεύνηση. Ο οικονομικός εισαγγελέας ζήτησε να μιλήσει σε λιγότερους μάρτυρες από όσους εξέτασε η Βουλή. Μάλιστα, πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν τίποτε να προσθέσουν σε όσα διαπρυσίως υπερασπίζοντο δημοσίως και νυχθημερόν. Οι άνθρωποι είχαν ανακαλύψει, στο πρόσωπο της συμπαθούς Γεωργαντά, την ευκαιρία να επαναλάβουν όσα σε κανάλια και άλλα συνωμοσιολογικά μπλογκ του ιντερνετικού κυβερνοχώρου ανεβοκατέβαζαν.

Αγνοια κανόνων;

Είναι, για παράδειγμα και πάντοτε κατά τη δική μου εκτίμηση, ασυγχώρητη παράλειψη του οικονομικού εισαγγελέα ότι δεν απευθύνθηκε σε επαγγελματίες που γνωρίζουν καλά τις λειτουργίες και τους κανόνες των αγορών. Θα διαπίστωνε εύκολα ότι εκείνο που δημιούργησε το πρόβλημα στη χώρα ήταν η αμφιβολία για τα πραγματικά δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας. Πόσο ήταν το κρατικό έλλειμμα; Τι το οδηγούσε προς τον τριπλασιασμό του, σε σύγκριση με τον ισχύοντα στόχο του προϋπολογισμού που εκτελούσε η κυβέρνηση το 2009; Γιατί τα ταμειακά στοιχεία του κράτους, όπως τα δημοσιεύει κάθε μήνα η Τράπεζα της Ελλάδος, έδειχναν ήδη έλλειμμα μεγαλύτερο από οποιαδήποτε πρόβλεψη της κυβέρνησης; Γιατί δεν ελάμβανε η Ελλάδα δραστικά μέτρα ισόποσης εξισορρόπησης του ελλείμματος; Πόσα χρέη είχε κρυμμένα στον τεράστιο δημόσιο τομέα;

Στην πράξη, οι αγορές είχαν αποφασίσει πως η Ελλάδα θα λυγίσει υπό το βάρος των ελλειμμάτων και ενός ασήκωτου χρέους. Η οδός της χρεοκοπίας είχε, δυστυχώς, μετατραπεί σε μονόδρομο ήδη από τον Μάρτιο 2010. Πολύ πριν πάμε στο Μνημόνιο. Πριν «μαγειρέψουν», δήθεν, ο Γεωργίου και ο Ραντερμάχερ, Γερμανός προϊστάμενος της Eurostat, τα ελληνικά στοιχεία.

Αντιθέτως, η πρώτη μάχη που κέρδισε η χώρα στην προσπάθειά της να σταθεί όρθια και μέσα στην Ευρωζώνη, ήταν η υπεράσπιση από την Eurostat των στοιχείων, τα οποία, μην το ξεχνούμε, είναι η εικόνα της χώρας. Μετά το μέγεθος που βρίσκεται «υπό κατηγορία» και μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε σκεφθεί να αμφισβητήσει ξανά την ειλικρίνειά μας. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Πεπόνης κατάλαβε κάτι που «χάνουμε» εμείς οι υπόλοιποι.

 

 

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ



6

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του