Η περικοπή του οικογενειακού επιδόματος, συνιστά δημογραφικό έγκλημα της Κυβέρνησης!

Τα βασικά αίτια για τη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, είναι δύο: α) Η πτώση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών, σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών πολλών μεγάλων αναπτυσσόμενων κρατών και β) η δημογραφική γήρανση του πληθυσμού.

Το πρώτο αίτιο, είτε περιόρισε τα εμπορικά πλεονάσματα πολλών ευρωπαϊκών οικονομιών, είτε αύξησε τα ελλείμματά τους. Σε κάθε περίπτωση, περιόρισε τις αμοιβές των εργαζόμενων (σε συνολικό επίπεδο οικονομίας), μείωσε τους εισπραττόμενους φόρους και προκάλεσε αύξηση στην ανεργία.
Το δεύτερο αίτιο επιδείνωσε δραματικά τη σχέση μεταξύ των εργαζόμενων και των συνταξιούχων. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδοκώμενου ορίου επιβίωσης, τον περιορισμό του χρόνου εργασίας και την αύξηση των παροχών προς τους συνταξιούχου, εκτόξευσε στα ύψη όλες τις κατηγορίες των κοινωνικών δαπανών (συντάξεις, δαπάνες νοσοκομείων και φαρμάκων και λοιπές κοινωνικές παροχές) και -από τις αρχές της δεκαετίας του 2000- άρχισε να προκαλεί σοβαρότατα ελλείμματα στους κρατικούς Προϋπολογισμούς.

Τα δύο αυτά κυρίαρχα αίτια της σημερινής κρίσης της Ευρώπης, δεν είναι ούτε απλά και ούτε μπορούν να επιλυθούν βραχυπρόθεσμα. Απαιτούνται σύνθετα μέτρα οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, τα οποία θα αποδώσουν σε διάστημα πολλών ετών.

Το κύριο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των αναπτυσσόμενων χωρών είναι το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού τους είναι νεαρής ηλικίας (για να καταλάβουμε τη διαφορά ας αναφέρουμε απλά ότι η μέση ηλικία ενός Τούρκου είναι σήμερα τα 28 χρόνια, ενώ η μέση ηλικία ενός Έλληνα είναι τα 43 χρόνια).
Για ένα διάστημα τουλάχιστον 60 ετών, έως ότου και οι χώρες αυτές -λόγω της πτώσης του δείκτη γονιμότητας που στο μεταξύ θα έχει συμβεί- αρχίζουν να νοιώθουν την απειλή της "γήρανσης" του πληθυσμού τους (όπως σήμερα τη νοιώθουν απειλητικά έντονα η Ευρώπη και η Ιαπωνία), θα μπορούν να παράγουν με μικρότερο κόστος απ' ότι οι αναπτυγμένες οικονομίες (αφού θα υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά εργασίας και συνεπώς χαμηλότερο εργατικό κόστος, το οποίο θα επιβαρύνεται με χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές), ενώ παράλληλα θα έχουν μία διαρκώς αυξανόμενη εσωτερική αγορά η οποία, λόγω του αυξανόμενου εισοδήματος (το οποίο θα προκύπτει από τα αυξανόμενα εμπορικά πλεονάσματα) θα αυξάνεται σε μέγεθος και θα απορροφά τα πάντα!

Ένας από τους λίγους τρόπους για να βελτιωθεί η σχέση ανταγωνιστικότητας μεταξύ των ευρωπαϊκών και των αναπτυσσόμενων χωρών και για να διασωθούν οι ελλειμματικοί ευρωπαϊκοί Προϋπολογισμοί από την κατάρρευση που ήδη προκαλεί η αύξηση των κοινωνικών δαπανών είναι η αύξηση του πληθυσμού. Η ανάγκη για την αύξηση του πληθυσμού είναι ακόμη πιο επιτακτική για την Ελλάδα αφού:
α) Ο δείκτης γονιμότητας (δηλαδή πόσα παιδιά γεννιούνται κατά μέσο όρο από μία γυναίκα) έχει υποχωρήσει στο 1,39, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται στην 205 θέση, ανάμεσα στα 224 κράτη της γης. (Λόγω της οικονομικής κρίσης, ο δείκτης αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω, εκτός εάν ληφθούν κατεπείγοντα μέτρα).
β) Με βάση τα αποτελέσματα της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους.
γ) Οι συνταξιούχοι έχουν φθάσει να αποτελούν το 31% του πληθυσμού της χώρας (ενώ το 1961 αποτελούσαν το 8%).
δ) Για κάθε έναν συνταξιούχο σήμερα αντιστοιχούν λιγότεροι από 1,45 εργαζόμενοι (η σχέση αυτή, που το 1961 ήταν 4,6, επιδεινώνεται διαρκώς λόγω της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας).

Μπροστά σ’ αυτή την τραγική κατάσταση και απειλή για τη χώρα, η Κυβέρνηση -στην κυριολεξία- εγκληματεί! Αντί να δώσει κίνητρα για την αύξηση του πληθυσμού, αντί να φροντίσει να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζόμενων μητέρων, αντί να αυξήσει την κοινωνική πρόνοια σε ό,τι συσχετίζεται γύρω από το παιδί, το ελληνικό Κράτος περικόπτει τα “ψίχουλα” που έδινε ως επίδομα στους πολύτεκνους, περιορίζει τη λειτουργία των παιδικών σταθμών, δε βοηθάει την άνεργη μητέρα και σήμερα, αποπειράται να καταργήσει τη φορολογική απαλλαγή των παιδιών (η οποία ούτως ή άλλως ήταν συμβολική) που υπήρχε μέχρι σήμερα.

Οι Κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βουλιάξουν τη χώρα στην τραγική περιπέτεια των ελλειμμάτων και του χρέους. Η σημερινή Κυβέρνηση, όχι μόνο αδυνατεί (ή αρνείται) να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του Κράτους και της οικονομίας μας, αλλά αντίθετα, υπονομεύει τη χώρα, την ασφάλειά της και το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού για τις επόμενες δεκαετείες.

Καλούμε την Κυβέρνηση, όχι μόνον να μην περικόψει τις φορολογικές απαλλαγές για τα παιδιά, αλλά αντίθετα, να τις προσαρμόσει σε ένα λογικό επίπεδο, έτσι ώστε αυτές να αποτελέσουν σοβαρό κίνητρο για την αναστροφή της καταστροφικής τάσης της μείωσης του πληθυσμού και της γήρανσης της χώρας.