Ισως (;) ο δυσκολότερος προϋπολογισμός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία

Άρθρο της Ζέζας Ζήκου

 

Η συνταγή ξεκίνησε να εφαρμόζεται στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ με το πρώτο Μνημόνιο και μάλιστα με την προωθημένη στρατηγική: Οτι, για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητά της, η Ελλάδα οφείλει να φθηνύνει και να φτωχύνει τόσο ώστε να φτάσει στα επίπεδα των γειτονικών της χωρών. Τώρα, ο προϋπολογισμός του 2013 είναι ίσως ο χειρότερος προϋπολογισμός στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Είναι ένας προϋπολογισμός βαθιάς ύφεσης και αποπληθωρισμού. Κάποιοι εκτιμούν ότι προϋπολογισμός με πρωτογενές πλεόνασμα θα υπάρξει το 2020 (!).

Ποια χώρα στον κόσμο θα μπορούσε να σταθεί όρθια εάν μέσα σε 6 χρόνια, και επίσημα πλέον, είχε χάσει σχεδόν το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της; Η Ελλάδα παίρνει χωρίς ανταγωνιστή το παγκόσμιο ρεκόρ καθώς, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, η ύφεση το 2013 θα είναι 4,5% και συνολικά 24,5% σε μια εξαετία. Αν θυμάστε, οι προηγούμενες κυβερνήσεις μιλούσαν για πλεόνασμα και ανάπτυξη από το 2012, αντ’ αυτού η ύφεση βαθαίνει.

Συγκεκριμένα, αποπληθωρισμό και ύφεση σημαντικά μεγαλύτερη της μέχρι πρότινος προβλεπόμενης θεωρεί ως δεδομένα ο κρατικός προϋπολογισμός του 2013, που κατατέθηκε στη Βουλή, μαζί με άλλες δραματικά δυσμενείς προβλέψεις. Βάσει του προϋπολογισμού, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το 2013 η ελληνική οικονομία θα εμφανίσει αρνητικό πληθωρισμό (-0,8%), ενώ η μείωση του ΑΕΠ θα είναι της τάξεως του 4,5%, έναντι 3,8% που προέβλεπε το προσχέδιο. Για την ιδιωτική και τη δημόσια κατανάλωση προβλέπεται μείωση κατά 7% και 7,2% αντίστοιχα και για τις επενδύσεις κάμψη 3,7% – μετά τη βουτιά 19,6% του 2011 και την αντίστοιχη κατά 15% φέτος. Σε πτωτική τροχικά θα συνεχίσει και η απασχόληση, με προβλεπόμενη μείωση 2,1%, ύστερα από υποχώρηση 5,6% το 2011 και 7,9% φέτος, ενώ η επίσημη ανεργία τοποθετείται στο 22,8% του εργατικού δυναμικού. Το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης προβλέπεται στο 5,2% του ΑΕΠ (έναντι 4,2% στο προσχέδιο) και το δημόσιο χρέος στο 189,1% του ΑΕΠ έναντι προηγούμενης εκτίμησης στο 179,3%.

Μειωμένη σε σχέση με τις εκτιμήσεις του προσχεδίου είναι και η πρόβλεψη για το πρωτογενές πλεόνασμα, στο 0,4% του ΑΕΠ, έναντι 1,1% που αναμενόταν.

Οπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση: Βασικό χαρακτηριστικό των οικονομικών εξελίξεων για το 2012 ήταν η παραμονή της οικονομίας σε βαθιά ύφεση, η οποία άρχισε το 2008 και συνεχίζεται αμείωτη για πέμπτο συνεχόμενο έτος, με τη συνολική συρρίκνωση του ΑΕΠ να ξεπερνά το 20% την τελευταία πενταετία. Φαίνεται ότι η ελληνική οικονομία έχει περιπέσει σε έναν φαύλο κύκλο δημοσιονομικής προσαρμογής - ύφεσης - μη επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, με κεντρικό σημείο αναφοράς την εντεινόμενη αβεβαιότητα, ο οποίος μπορεί να διακοπεί αν ενισχυθούν οι θετικές προσδοκίες για την οικονομία. Σε ό,τι αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, γενικότερος στόχος είναι η επίτευξη εσόδων της τάξης των 2,586 δισ. ευρώ κατά το 2013. Ο προγραμματισμός του 2013 περιλαμβάνει την αξιοποίηση των 15 παρακάτω περιουσιακών στοιχείων:

Στην Ευρώπη της κρίσης που ζούμε, γιατί λοιπόν όλοι έχουν βαλθεί να κάνουν ακριβώς το αντίθετο; Η απορία διατυπώνεται πλέον με ένταση μπροστά στην απαίτηση της ηγεσίας της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να επιβληθεί η «εσωτερική υποτίμηση» στην Ελλάδα και την Πορτογαλία (και έπεται η Ιταλία και η Ισπανία) προκειμένου να ανακτηθεί η κλονισθείσα ανταγωνιστικότητα. «Εσωτερική υποτίμηση» σημαίνει δρακόντειες περικοπές μισθών από χρόνο σε χρόνο. Ομως, ποια σύγχρονη δημοκρατία θα μπορούσε να επιβάλει τέτοιες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική καταστολή;

Γι’ αυτό, πολλοί οικονομολόγοι επιμένουν ότι η στρατηγική της μαζικής μείωσης των μισθών που επιχειρείται σήμερα στη μισή Ευρώπη, αργά ή γρήγορα, θα αποδειχθεί πως δεν είναι εφαρμόσιμη. Δοκιμάστηκε στις αρχές του 1930 με ολέθρια αποτελέσματα. Μια τέτοια στρατηγική είχε ακολουθήσει η κυβέρνηση του Πιερ Λαβάλ, το 1935. Το αποτέλεσμα ήταν να προκαλέσει βίαιες απεργίες των ναυτεργατών στη Γαλλία, φόνους από την αστυνομία και μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, σε συμμαχία με τους κομμουνιστές. Η θλιβερή αυτή ιστορία της άγριας λιτότητας και της καταλήστευσης των μισθών αποδείχθηκε στο τέλος χωρίς νόημα. Και έσπρωξε τη Γαλλία επικίνδυνα κοντά στον εμφύλιο σπαραγμό.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

5

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του