Το αναχρονιστικό παράβολο

Πώς θα σας φαινόταν αν δίνατε σε κάποιον 50 ευρώ, τα έβαζε στην τσέπη του και αμέσως έβγαζε από την άλλη τσέπη του 100 ευρώ και τα έκαιγε μπροστά στα μάτια σας! Αν έχετε την υπομονή να φτάσετε μέχρι το τέλος του κειμένου θα διαπιστώσετε ότι έτσι λειτουργεί το ελληνικό κράτος.

Η πρώτη μου παρατήρηση για το φαινόμενο αυτό έγινε στις αρχές του 1967 (προ δικτατορίας) όταν άρχισα να δουλεύω. Σαν Κύπριος (αλλοδαπός) έπρεπε να έχω άδεια παραμονής και άδεια εργασίας. Την άδεια παραμονής την έπαιρνα από το Κέντρο Αλλοδαπών και την άδεια εργασίας από κάπου αλλού, που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι και για τα δύο πλήρωνα ένα μικρό ποσό για χαρτόσημα, το οποίο είχα υπολογίσει ότι δεν κάλυπτε ούτε κατά προσέγγιση την ώρα απασχόλησης των υπαλλήλων που έπρεπε να βρουν τον φάκελό μου, να αντιγράψουν τα στοιχεία από τις αιτήσεις μου, να κολλήσουν τα χαρτόσημα (που έπρεπε να τα αγοράσω από αλλού) και μετά να πάνε στον αρμόδιο για να βάλει κι αυτός τις υπογραφές και τις σφραγίδες του. Από τότε, λοιπόν, μου είχε κάνει εντύπωση ότι κανένας στο Δημόσιο δεν ενδιαφερόταν για το κόστος παροχής μιας υπηρεσίας προς τον πολίτη. Το υπαλληλικό κόστος ήταν πάντα δεδομένο και δεν μετείχε ποτέ στη διαμόρφωση του κόστους. Ποια θα ήταν η λύση; Δύο εναλλακτικές υπάρχουν: Ή να πλήρωνε κανείς περισσότερα, προκειμένου να καλύπτει το κόστος της υπηρεσίας, ή να απλοποιήσουμε τη διαδικασία ώστε να στοιχίζει λιγότερο. Πάντως, σίγουρα, δεν θα πρέπει το κράτος να εισπράττει λιγότερα απ’ όσα ξοδεύει, προκειμένου να παράσχει μία υπηρεσία.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Είμαστε η χώρα που διαθέτουμε ακόμα το πλέον αναχρονιστικό μέσο πληρωμής: Το παράβολο! Το παράβολο, ουσιαστικά, είναι χρήμα μιας χρήσεως. Η χρησιμότητά του είναι ότι απαλλάσσει τον τελικό παραλήπτη από την ανάγκη να διαθέτει ταμείο και θησαυροφυλάκιο. Κατά τα άλλα, όμως, έχει ένα τεράστιο κόστος διαχείρισης μέχρι να φτάσει στον τελικό παραλήπτη. Η εκτύπωση και η διακίνηση του παραβόλου στα σημεία διανομής πρέπει να γίνεται με ασφάλεια, λόγω της αξίας του. Σε αντίθεση, όμως, με τα χαρτονομίσματα, τα οποία παράγονται και κυκλοφορούν σε πολύ μεγάλες ποσότητες, τα παράβολα έχουν τεράστιο κόστος (ανά μονάδα) παραγωγής, διανομής και διαφύλαξης, λόγω ακριβώς της μικρής ποσότητας που παράγεται.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ενώ θεωρητικά οι πολίτες θα μπορούσαν να προμηθεύονται τα παράβολα από τα καταστήματα των τραπεζών, είναι ελάχιστα αυτά που τα διαθέτουν. Απλά, δεν συμφέρει τις τράπεζες να τα διαθέτουν. Κάποιο παράβολο απαιτείται για την έκδοση διαβατηρίου, τα νέα διπλώματα οδήγησης, τη συμμετοχή στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ κ.ο.κ. Τότε, ο πολίτης υποχρεωτικά πρέπει να πάει στην εφορία, για να αγοράσει το παράβολο. Είναι λογικό οι υπάλληλοι της εφορίας να απασχολούνται με τη διάθεση των παραβόλων και όχι με τον έλεγχο των φορολογουμένων; Μήπως έτσι δημιουργούμε πρόσθετες, μη αναγκαίες δραστηριότητες, ώστε να χρειαζόμαστε περισσότερους υπαλλήλους στις εφορίες; Μέτρησε ποτέ κανείς πόσο είναι το πλήρες κόστος και πόσο είναι το έσοδο από τα παράβολα;

Και εδώ η λύση είναι απλή. Η πλήρης κατάργηση των παραβόλων. Οποιος θέλει να πληρώσει κάτι, μπορεί να το κάνει είτε μέσω του Διαδικτύου είτε μέσω των τραπεζών. Το σύστημα αυτό δοκιμάστηκε στην πράξη στην τακτοποίηση των ημιυπαίθριων και των αυθαιρέτων. Η πληρωμή γινόταν στις τράπεζες και ο κωδικός πληρωμής αναγραφόταν στην αίτηση του μηχανικού. Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι στη μεγάλη σύσκεψη που έγινε στο υπουργείο Περιβάλλοντος για τη διαδικασία τακτοποίησης, ήταν αρκετοί και μάλιστα νέοι άνθρωποι, που υποστήριζαν ότι η πληρωμή έπρεπε να γίνει με παράβολα. Ευτυχώς, επικράτησαν οι απόψεις των μηχανικών και ο πολίτης γλίτωσε από μια ακόμα ταλαιπωρία.

Και για το κερασάκι στην τούρτα, διάβασα στη συνέντευξη του Διομήδη Σπινέλη, στα «ΝΕΑ» της 20/10, ότι χρειάστηκε να πάει στην εφορία να απασχολήσει δύο υπαλλήλους για 10 λεπτά, προκειμένου να πληρώσει 3,80 ευρώ! Είμαι βέβαιος ότι η είσπραξη του ποσού αυτού θα κόστισε περισσότερο, αλλά ποιος ενδιαφέρεται για οικονομία στο Δημόσιο. Μήπως αν βρίσκαμε τρόπο να διαγράφαμε τις μικρές όφειλες θα κερδίζαμε περισσότερα απ’ όσα εισπράττουμε; Εναλλακτικά, όλες οι πληρωμές να γίνονται ηλεκτρονικά.

Ολοι φωνάζουν ότι πρέπει να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία και ουσιαστικά να περιορίσουμε το προσωπικό που ασχολείται με καθαρά διαδικαστικά θέματα. Οι πληρωμές προς όλους τους δημόσιους φορείς να γίνονται μόνο μέσω τραπεζών ή από το Διαδίκτυο. Υπάρχουν πολύ περισσότερα καταστήματα τραπεζών από εφορίες ή ταμεία των ΟΤΑ και είναι πολύ καλύτερα οργανωμένα, ώστε να εξυπηρετούν τον πολίτη. Φαντάζεστε τι αποσυμφόρηση θα γινόταν στις εφορίες αν όλες οι πληρωμές γίνονταν ηλεκτρονικά ή μέσω των τραπεζών; Οταν, μάλιστα, οι πληρωμές στην εφορία, άνω των 250 ευρώ, πρέπει να γίνονται με επιταγές. Δηλαδή το Δημόσιο τελικά μέσω των τραπεζών θα εισπράξει τα χρήματα. Επιπλέον αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε την εικόνα, στην εξίσωση πρέπει να βάλουμε και τον χρόνο που χάνουν οι πολίτες προκειμένου να πάνε στις εφορίες, να περιμένουν στις ουρές για να καταθέσουν κάποια χρήματα, ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν από το σπίτι τους.

 

Του Ανδρεα Δρυμιωτη

Ο κ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

6

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του