Θα το συνηθίσουμε κι αυτό;

Άρθρο του Πασχου Μανδραβελη όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Παρασκευή 7 Ιουνίου 2012.

 

Το είδαμε κι αυτό. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι μπορεί και να το συνηθίσουμε. Και αυτό. Ο τιμηθείς με 14.513 σταυρούς κ. Ηλίας Κασιδιάρης, στέλεχος της Χρυσής Αυγής, πέταξε ένα ποτήρι νερό στην κ. Ρένα Δούρου και γρονθοκόπησε την κ. Λιάνα Κανέλλη. Ευτυχώς η Δικαιοσύνη κινήθηκε γρήγορα και πιθανότατα ο δράστης (και) αυτής της επίθεσης δεν θα είναι στην επόμενη Βουλή. Θα έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε το ποσοστό του ναζιστικού μορφώματος την επόμενη Κυριακή, αφού έδειξε το απεχθές πρόσωπό του σε ζωντανή μετάδοση. Ας μην είμαστε αισιόδοξοι. Ακουσα πολλούς –νέα παιδιά, μάλιστα– να λένε πριν από τις 6 Mαΐου ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, «για να πάει επιτέλους κάποιος στη Βουλή και να πλακώσει στο ξύλο τους πολιτικούς».

Βεβαίως, δεν ξέρουμε τι ποσοστό από τις 450.000 που τίμησαν τη Χρυσή Αυγή με την ψήφο τους, είχαν το παραπάνω σκεπτικό. Αλλά, πάλι, δεν φανταζόμαστε πως ήταν πολλοί αυτοί που ψήφισαν τους νοσταλγούς των ναζί για το πρόγραμμά τους. Μάλλον τους ψήφισαν γιατί είναι πιο «δυναμικοί»· «λύνουν» προβλήματα χωρίς εκείνες τις καθυστερήσεις που έχουν θεσπίσει η δημοκρατία και ο νομικός πολιτισμός. Ενοχλούν κάποιους οι μετανάστες; Εδώ είναι η Χρυσή Αυγή για να καθαρίσει· κυριολεκτικά και μεταφορικά, χωρίς μηνύσεις, δίκες, αναβολές κ.λπ.

Ο πιο εύκολος τρόπος, βέβαια, για να δείχνεις ότι λύνεις προβλήματα είναι η βία. Αυτή που η δημοκρατία και η έννομη τάξη προσπαθούν να εξοστρακίσουν από την κοινωνία, με κόστος ακριβώς τις καθυστερήσεις. Γι’ αυτό προκρίθηκε ο διάλογος, η αντιπαράθεση απόψεων, οι ψηφοφορίες, και η υποταγή όλων στα αποτελέσματα των ψηφοφοριών, δηλαδή στους νόμους. Και όταν λέμε «όλων» εννοούμε όλων· είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν με το αποτέλεσμα.

Δυστυχώς, αυτά τα απλά πράγματα έχουν θολώσει στην ελληνική κοινωνία και όχι μόνο από τους επαγγελματίες τραμπούκους που στεγάζει η Χρυσή Αυγή. Η βία, για παράδειγμα, διχοτομήθηκε σε «συμβολική» και «ρεαλιστική» (;) κι εδώ πρέπει να τεθεί ένα ερώτημα: αν ο κ. Κασιδιάρης δεν γρονθοκοπούσε την κ. Κανέλλη και σταματούσε στην κατάβρεξη της κ. Δούρου, αυτό θα ήταν αποδεκτό στο πλαίσιο της «συμβολικής βίας» που κάποιοι νομιμοποιούν; Γράφαμε και παλαιότερα, με αφορμή την επίθεση στον κ. Πέτρο Ευθυμίου, ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που διάφοροι “Αγανακτισμένοι” επιτίθενται σε πολιτικούς και ειδικά σε συγκεντρώσεις που έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς, τότε πολλοί μιλούσαν για “δίκαιη οργή του λαού”, ξεχνώντας ότι αυτού του τύπου η συμπαράσταση επωάζει το αυγό του φιδιού. Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, και οι Χρυσαυγίτες μέρος του λαού είναι, και αυτοί θεωρούν τη δική τους οργή “δίκαιη”. Πώς θα ξεχωρίσουμε λοιπόν τη “δίκαιη οργή” των ακροδεξιών από τη “δίκαιη οργή” των ακροαριστερών. Από το χρώμα του αμπέχονου; Βία στη βία του ενός, βία στη βία του άλλου, στο τέλος οι ακροδεξιοί θα παίζουν στο γήπεδό τους που το έχουν στρώσει άλλοι» («Καθημερινή», 24.4.2012)

Ας ελπίσουμε ότι το σοκ αυτής της άνανδρης επίθεσης στην κ. Κανέλλη, αλλά και στην κ. Δούρου, θα μείνει ανεξίτηλο. Οτι δεν θα το συνηθίσουμε και αυτό παρά το γεγονός ότι μάς διαψεύδει η εμπειρία των τελευταίων χρόνων από άλλες «συμβολικές» βιαιότητες, οι οποίες έγιναν μέρος του «πολιτικού μας πολιτισμού».

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

5

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του