Η απαξίωση του κοινοβουλευτισμού

Άρθρο του Ηλια Μαγκλινη όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Τετάρτη 9 Μαΐου 2012.

Η αρχική δυσφορία πολλών ψηφοφόρων το απόγευμα της Κυριακής, όταν διαφαινόταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξή του ως αξιωματική αντιπολίτευση, δίνει σιγά σιγά τη θέση της σε συνοφρυωμένα συγκαταβατικά χαμόγελα. Πολύ συνηθισμένο: αυτό που φοβάσαι ότι μπορεί να συμβεί, όταν τελικά συμβαίνει δεν μοιάζει και τόσο τρομερό. Ο ίδιος ο φόβος είναι πιο τρομακτικός από το γεγονός. Το συμβάν είναι συγκεκριμένο, απτό, και δεν έχει αυτό το αόριστο εξωπραγματικό που μας τυραννάει εσωτερικά. Μονάχα που, επί της ουσίας, ακόμα δεν έχει συμβεί τίποτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν αξιωματική αντιπολίτευση και με προοπτική εξουσίας, πλην όμως αόριστη, αφηρημένη και αβέβαιη.

Ετσι, αυτή η συνοφρυωμένη συγκατάβαση μετατράπηκε σε πανικό όταν χθες το μεσημέρι ο κ. Στρατούλης ακούστηκε στο ραδιόφωνο να λέει κάτι για χρήση (και όχι δέσμευση) των καταθέσεων προκειμένου να ενισχυθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Δεν ξέρω τεχνικά τι ακριβώς εννοεί ο κ. Στρατούλης και αν διατηρώ την ψυχραιμία μου μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι οι καταθέσεις μου είναι τέτοιες που δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε έναν πλανόδιο παλαιοβιβλιοπώλη. Οι πραγματικοί καταθέτες της χώρας όμως φαίνεται πως διάβασαν τη δήλωση Στρατούλη κάπως έτσι: εάν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεσμεύσει τις καταθέσεις και την ίδια στιγμή, με την επικείμενη καταγγελία της δανειακής σύμβασης, θα οδηγήσει τη χώρα σε απομόνωση. Καταστροφή δηλαδή.

Σοβαρά τώρα, οφείλουμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Το ίδιο και οι ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ: διότι όσο περισσότερο μιλούν (επί του συγκεκριμένου) τόσο περισσότερο εκτίθενται. Η πολιτική σε επίπεδο εξουσίας είναι ένα συνεχές παιχνίδι (αμοιβαίων κατά το δυνατόν) συμβιβασμών. Αυτή είναι μια αυτονόητη αλήθεια, μια πασίγνωστη κοινοτοπία στην οποία και ο ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον τελικώς αναλάβει τα ηνία, θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί, ειδικά όταν έρθει η ώρα των επαφών με τους Ευρωπαίους εταίρους. Εκτός και αν οι πρώην κουκουέδες (στην πλειονότητά τους, αν θυμάμαι καλά) ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατά νουν να μετατρέψουν τη χώρα σε «κομμουνιστικό παράδεισο», να μην ακολουθήσουν δηλαδή τη σοφή συνταγή του ΚΚΕ που περιμένει στη γωνία (και θα περιμένει στον αιώνα τον άπαντα) να καταλάβει διά της Αποκαλύψεως τα χειμερινά ανάκτορα. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι οι προθέσεις του που με προβληματίζουν τόσο όσο η επαφή του με την (παγκόσμια) πραγματικότητα. Μακάρι να διαψεύσει όσους τον αμφισβητούμε.

Το χειρότερο είναι ότι οδεύουμε προς μία ακυβερνησία μέσα σε ένα πνεύμα απαξίωσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Προτού η προσωρινή ακυβερνησία γίνει μόνιμη, έχουμε ήδη ένα τεράστιο πρόβλημα και αυτό είναι η περιφρόνηση του πνεύματος της αστικής δημοκρατίας. Ως φανατικός οπαδός του κοινοβουλευτισμού (ο μοναδικός φανατισμός στον οποίο ενδίδω και που επιθυμώ να υπηρετώ), κρατώ όλον μου τον αποτροπιασμό και τη φρικίαση για το γεγονός ότι συμπολίτες μας επένδυσαν στους εκτρωματικούς νεοναζί.

Δεν θέλω να υποπέσω σε άτοπες εξισώσεις και συγκρίσεις, ωστόσο αρχίζουν να πληθαίνουν επικίνδυνα οι κομματικοί σχηματισμοί που εχθρεύονται τον κοινοβουλευτισμό, εκμεταλλευόμενοι όμως όλα τα προνόμια που μπορεί να τους προσφέρει εντός της Βουλής. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, σε συνέντευξή της στον Σταύρο Θεοδωράκη, στην εκλογική πλατφόρμα του protagon.gr, στο Youtube , η κ. Παπαρήγα προέβη σε μια δήλωση. Είπε ότι «Η Βουλή, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να υπάρχει», τονίζοντας ότι σαν «έρθει ο λαός στην εξουσία δεν θα υπάρχει γεωγραφική αντιπροσώπευση όπως σήμερα, αλλά άλλου τύπου, καθώς θα εκπροσωπούνται οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι μικροί επιχειρηματίες και άλλες ομάδες».

Αυτά να τα ακούνε τα δύο τέως μεγάλα αστικά κόμματα που καταρράκωσαν με τις αθλιότητές τους την έννοια της αστικής δημοκρατίας, αλλά και οι «μικροί» φιλελεύθεροι για τον αλόγιστο κατακερματισμό της δυναμικής τους.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

5

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του