Η φιλελεύθερη φωνή

Άρθρο του Aθανασιου Eλλις όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Πέμπτη 3 Μαΐου 2012.

Για να οικοδομηθεί η «επόμενη μέρα» δεν αρκούν ο θυμός και η διαμαρτυρία. Απαιτείται βούληση και αποτελεσματικότητα. Ολοι συμφωνούν ότι την Κυριακή διεξάγονται οι σημαντικότερες εκλογές της μεταπολίτευσης. Υπό αυτό το πρίσμα οι ψηφοφόροι δεν έχουν πλέον δικαιολογία. Δεν υπάρχει χώρος για παροχή ψεύτικων ελπίδων από τους πολιτικούς, αλλά ούτε και για ανούσιο ακτιβισμό από τους ψηφοφόρους.

Η υπαρκτή και κατανοητή οργή αποτελεί προϊόν εύλογων διαπιστώσεων για το χθες, αλλά δεν προσφέρει λύση για το αύριο. Σε αυτές τις εκλογές θα πρέπει, επιτέλους, να επιβραβευθούν στην κάλπη οι φωνές της λογικής και της υπευθυνότητας. Καλούμαστε να αποφασίσουμε χωρίς να υποκύψουμε στον λαϊκίστικο, διαστρεβλωτικό και επικίνδυνο πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, διαχωρισμό των Ελλήνων σε «μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς». Ψηφίζοντας αυτούς που υπόσχονται εύκολες λύσεις χωρίς κοινωνικό κόστος, επιλέγουμε συνειδητά την αυτοπαραπλάνησή μας και τελικά την πολύ μεγαλύτερη επιδείνωση της κρίσης που βιώνουμε.

Ο κ. Σαμαράς επιμένει στην αυτοδυναμία που γνωρίζει ότι δεν θα εξασφαλίσει, ενώ διαμηνύει ότι θα αλλάξει το Μνημόνιο μέσα από τη σκληρή επαναδιαπραγμάτευση που μόνον αυτός μπορεί να κάνει, προφανώς χωρίς να υπολογίζει τον «ξενοδόχο». Ο κ. Βενιζέλος επιχειρεί να εκπέμψει στάση μεγαλύτερης ευθύνης και προβάλλει μια αυτοκριτική διάθεση, αλλά υποκύπτει στη γνωστή αλαζονική ρητορική που εστιάζει στις προσωπικές θυσίες που έκανε «για το έθνος», ισχυριζόμενος ότι δεν είχε στόχο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία.

Η κ. Παπαρήγα δηλώνει ευθέως, και με τη συνέπεια που οφείλει κανείς να αναγνωρίσει στο ΚΚΕ, πως θέλει την έξοδο της χώρας από τα «δεσμά του ευρώ» και την επιστροφή στην «ελευθερία της δραχμής». Ο κ. Τσίπρας υπόσχεται πως θα επιβάλλει τους δικούς του όρους στους δανειστές, ενδεχομένως σε συνεργασία με τον κ. Καμμένο ο οποίος από την πλευρά του περηφανεύεται ότι είναι Ελληνας και ανεξάρτητος, αλλά δεν συζητά με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ και, άρα, προτίθεται να κυβερνήσει τη χώρα με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Κουβέλης προβάλλει τον ήπιο και ευγενικό λόγο που τον κάνει προσφιλή, αλλά δεν τολμά την ειλικρίνεια που πρέπει σε μια κυβερνώσα Αριστερά, ενώ ο κ. Καρατζαφέρης πληρώνει τα πισωγυρίσματα υπέρ, κατά, ξανά υπέρ, και πάλι κατά των Μνημονίων, που απέδειξαν ότι η απρόσμενη ανάδειξή του σε φωνή της λογικής και της συναίνεσης έγινε μόνον περιστασιακά και για λόγους κομματικής αξιοποίησης.

Παράλληλα, αυτό το θολό πολιτικό σκηνικό των πολυποίκιλων αδιεξόδων γεννά ένα περιβάλλον που επιτρέπει να εμφανισθεί το αυγό του φιδιού για το οποίο η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι επωάζεται σε συνθήκες αδράνειας και ανικανότητας, όπως αυτές που με τόση επιτυχία έχουν δημιουργήσει οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας.

Καθώς δεν υπάρχουν περιθώρια για άλματα στο κενό, η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ μια ισχυρή ενιαία μεταρρυθμιστική δύναμη που θα λειτουργήσει ως καταλύτης των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών και ως εγγυητής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού που τόσα οφέλη έχει προσφέρει στη χώρα. Μια φιλελεύθερη φωνή που θα κέρδιζε το πρώτο εκλογικό στοίχημα με άνετη είσοδο στη Βουλή, θα εξέλεγε πάνω από 15 βουλευτές, και θα αποτελούσε τον καθοριστικό συνεκτικό κρίκο διακυβέρνησης. Προσωπικές έριδες και διαδικαστικές ασυμφωνίες καθιστούν αβέβαιη την εκπροσώπηση της φιλελεύθερης τάσης στη Βουλή, που στην καλύτερη περίπτωση θα είναι περιορισμένη, και απειλούν να στερήσουν τη χώρα από έναν πυλώνα σταθερότητας και αποτελεσματικότητας και μια γέφυρα αξιοπιστίας προς μια δύσπιστη Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι κρίμα, και στη σημερινή συγκυρία επικίνδυνο.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

5

Διαβάστε το άρθρο από την πηγή του