Φοροδιαφυγή και ακρίβεια εναντίον κοινωνικού κράτους και μισθών

Την ώρα που οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων στην Ελλάδα υπερθεμάτιζαν σε παροχές και ελαστικοποίηση του μνημονίου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο επικεφαλής της τρόικας Poul Tomsen άνοιξε τα χαρτιά για τα μέτρα 11,7 δισ. ευρώ του Ιουνίου. Είπε ότι αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού οι περικοπές «προνοιακών επιδομάτων και κοινωνικών υπηρεσιών» θα «είναι απλώς πάρα πολύ σκληρές», τόσο σκληρές που «δεν μπορώ να δω πως… θα διατηρήσει ένα επαρκές επίπεδο παροχών».

Πέρα από τη προφανή πίεση (που ασκείται από πολλές πλευρές των δανειστών) να περιοριστούν οι προεκλογικές δεσμεύσεις και να υλοποιηθεί το μνημόνιο, αλλά και την εμμονή στελεχών της τρόικας στην ίδια, αμφισβητούμενης πλέον επιτυχίας, «συνταγή», κρύβεται και η αλήθεια που γνωρίζουν όσοι μετρούν μία προς μία τις δαπάνες του ελληνικού δημοσίου: αντίθετα με αυτά που λένε στις ομιλίες τους οι αρχηγοί των κομμάτων, τα λεφτά δεν υπάρχουν. Ή για την ακρίβεια υπάρχουν, αλλά δεν μπορούν να βρεθούν.

Η σπατάλη δεν ελέγχεται. Και τούτο, ελλείψει πληροφοριακών συστημάτων που επιτρέπουν κάθε ημέρα σε φορείς να υπογράφουν νέες συμβάσεις για προμήθειες, υπηρεσίες και άλλες δαπάνες, αλλά και ελλείψει ικανότητας των αρμόδιων υπουργείων να επιβάλλουν τάξη στους φορείς που ελέγχουν. Την ίδια στιγμή η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή διογκώνεται. Έτσι, η ανάγκη για μέτρα 11,7 δισ. ευρώ οδηγεί στα συνήθη θύματα, σε μισθούς και συντάξεις.

Στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας (το οποίο επίσης έθιξε ο κ. Τomsen κάνοντας λόγο για ανάγκη εργασιακών παρεμβάσεων ώστε να τονωθεί, ο περίφημος δείκτης που μετρά το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος) όσο βελτιώνονται οι επιδόσεις από το «μαχαίρι» στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα (εις βάρος της κατανάλωσης και της ανάπτυξης), τόσο επιβαρύνεται ο ίδιος δείκτης από την ακρίβεια που δεν πατάσσεται, και τις επενδύσεις που δεν γίνονται.

Όλα αυτά, ενώ τα κόμματα, δοσμένα στην μάχη των εκλογών, υπόσχονται μείωση φόρων και έκτακτων εισφορών (που πολλοί συμφωνούν ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν). Μόνο που -ακόμη και αν επιμηκυνθεί το μνημόνιο- η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές οφείλει να βρει μέτρα αξίας 11,7 δισ. ευρώ που θα επιβληθούν τα επόμενα χρόνια.

Πληροφορίες από τη σχετική μελέτη του ΚΕΠΕ αναφέρουν ότι: από τα 80 δισ. ευρώ δαπανών του κράτους (πρωτογενών δαπανών, δηλαδή χωρίς το ποσό που δίδεται για τόκους), τα 65-70 δισ. ευρώ καταλήγουν για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα κοινωνικά και προνοιακά. Από τα υπόλοιπα 10-15 δισ. ευρώ που είναι κυρίως λειτουργικές δαπάνες (μετακινήσεις, προμήθειες, πάγια) αλλά και επενδύσεις, φέρεται να έχουν βρεθεί πηγές σπατάλης της τάξης του 1-2 δισ. ευρώ.

Έτσι, τα 12 δισ. ευρώ πρέπει να βρεθούν από μισθούς, συντάξεις, και επιδόματα. Πληροφορίες κάνουν λόγο για εναλλακτικά σενάρια που περιλαμβάνουν τα πάντα. Περιλαμβάνουν από μαζικά λουκέτα και απολύσεις στο ευρύτερο δημόσιο (ΔΕΚΟ και φορείς) αλλά και στο «στενό», (πρόταση που επιχειρείται να μετριαστεί λόγω των κοινωνικών επιπτώσεων που θα έχει εν μέσω ύφεσης), έως μεγάλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και σε μαζικές καταργήσεις επιδομάτων όχι μόνο κοινωνικών αλλά και προνοιακών (δηλαδή προς αναπήρους, αρρώστους κλπ).

Υπενθυμίζεται ότι πέραν των παραπάνω ποσών (11,7 δισ. ευρώ) άλλα 3 δισ. ευρώ έχουν προβλεφθεί από τη πάταξη της φοροδιαφυγής για τα έτη 2013- 2014. Τα ποσά είναι ουσιαστικά συγκοινωνούντα δοχεία. Ωστόσο η τρόικα δεν δέχεται ότι η Ελλάδα μπορεί να καταφέρει να βρει περισσότερα χρήματα από φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή περιορίζοντας ισόποσα το νέο μαχαίρι στις δαπάνες. Και τούτο παρά το γεγονός ότι κάθε χρόνο, μόνο η φοροδιαφυγή στον ΦΠΑ (που φτάνει στο 33% των δυνητικών εισπράξεων) είναι περίπου 9 δισ. ευρώ και ότι ο περίφημος νόμος για τη πάταξή της έχει αναβληθεί πολλάκις την τελευταία διετία, δίνοντας τη θέση του σε πολλαπλά «οριζόντια» πακέτα περικοπών μισθών συντάξεων και επιδομάτων...

Άρθρο της Δήμητρας Καδδά

Πηγή: capital.gr

5