Τα τραγικά παιχνίδια της ιστορίας...

“Η οικονομική κρίση και ο πολιτικός ριζοσπαστισμός είναι παράλληλα φαινόμενα. Όταν η οικονομική δυσπραγία ξεπερνάει ένα ορισμένο σημείο, οι πολίτες χρησιμοποιούν την πολιτική τους δύναμη, όχι για να εξυπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον, αλλά για να βελτιώσουν την προσωπική τους θέση. Στις περιπτώσεις αυτές, το ιδανικό της πολιτικής ελευθερίας ωχριά μπροστά στο ιδανικό της οικονομικής ισότητας.

Όταν η συμπεριφορά αυτή υιοθετηθεί από την πλειοψηφία των πολιτών ενός κράτους, τότε κάθε πολιτικό σύστημα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει.
Είναι ανώφελο να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει στην καταπιεσμένη λαϊκή μάζα, ότι οι πολιτικοί και οι οικονομικοί τους ηγέτες ενδεχόμενα δεν ευθύνονται για την τρέχουσα οικονομική τους κατάντια. Είναι επίσης ανώφελο να προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει ότι μία λαϊκή επανάσταση, με όλες τις διαταραχές που τη συνοδεύουν, θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση.
Ο κόσμος δε κυβερνάται με τη λογική, αλλά από το πάθος. Όταν ένας άνθρωπος οδηγείται στην απόγνωση, είναι έτοιμος να συνθλίψει τα πάντα, για την αόριστη ελπίδα ότι ένας καλύτερος κόσμος μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από τα ερείπια.

Ο γερμανικός λαός είναι ευφυής και πειθαρχημένος και υπέμεινε τα δεινά του πολέμου και του πληθωρισμού. Όμως, ο λαός αυτός σήμερα κινδυνεύει να βρεθεί σε κατάσταση απελπισίας και απόγνωσης.
Η οικονομική κρίση, η δραματική μείωση των εισοδημάτων, η προλεταιριοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του γερμανικού πληθυσμού και η αύξηση της ανεργίας κατά πέντε εκατομμύρια άτομα, προκαλούν μία μεγάλη καταστροφή στο σύνολο του έθνους.
Πρόκειται για ένα λαό προικισμένο και ταλαντούχο, με καλή υγεία και καλή μόρφωση, που εξαναγκάζεται να ζήσει με ένα εισόδημα το οποίο μετά βίας αρκεί για να ικανοποιήσει τις πιο στοιχειώδεις βιοτικές ανάγκες. Το ένα όγδοο από όσους είναι ικανοί και θέλουν να εργασθούν δε βρίσκουν ευκαιρίες απασχόλησης. Αλλά και αυτοί που έχουν εργασία, δε βλέπουν πλέον καμία προοπτική εξέλιξης με βάση τις ικανότητές τους.
Εκατομμύρια άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να αποδεχθούν το γεγονός ότι δε μπορούν να έχουν κάποιο καλύτερο μέλλον. Όμως, το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, οι άνθρωποι αυτοί πρέπει επίσης να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους ότι μπορούν τα παιδιά τους να πετύχουν κάτι καλύτερο απ’ αυτούς...”


Πολλοί από σας ίσως μπερδευτήκατε και θεωρήσατε ότι το παραπάνω άρθρο αναφέρεται στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας. Όμως, όχι. Όσο και να υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες και αναλογίες, το παραπάνω κείμενο είναι το πρώτο μέρος ενός άρθρου με τίτλο “Radical Forces in Germany” το οποίο δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Affairs, τον Απρίλιο του 1931 και περιγράφει την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γερμανία, λίγο πριν από την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.
Συγγραφέας του άρθρου είναι ο Erich Koch-Weser, Υπουργός Δικαιοσύνης της Γερμανίας κατά την περίοδο 1928-1929 και ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος κατά το 1931, το οποίο έχασε τις εκλογές του 1933 από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ.
Η φωτογραφία που χρησιμοποιούμε δείχνει μία ουρά ανέργων στο Ανόβερο, κατά το 1931. Στον βάθος της φωτογραφίας, στον τοίχο του εργοστασίου, διακρίνεται το σύνθημα “Ψηφίστε τον Χίτλερ”!

Μετά τον πόλεμο, στους Γερμανούς κυριάρχησε ένας φόβος και μία απέχθεια προς τα φαινόμενα εκείνα, τα οποία καλλιέργησαν τις συνθήκες για την άνοδο του Αδόφλου Χίτλερ στην εξουσία. Και πολύ σωστά έκαναν, αφού η ναζιστική περιπέτεια διέλυσε τη χώρα τους και δημιούργησε εντυπώσεις και μνήμες που θα τους βαραίνουν για αιώνες. Έτσι εξηγούνται ο τρόμος για το φαινόμενο του πληθωρισμού, η απόλυτη εξουσία που ασκεί στην πολιτική ζωή το Συνταγματικό Δικαστήριο, οι ιδέες τους για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και η εμμονή τους για διαφάνεια σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου.

Όμως, το λογικό ερώτημα που ανακύπτει είναι, γιατί οι Γερμανοί, οι οποίοι με τόσο πάθος θέλουν να προφυλάξουν το κράτος και την κοινωνία τους από φαινόμενα που ενδεχόμενα να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μία νέα συνταγματική εκτροπή και νέες περιπέτειες για το έθνος τους, προσπαθούν με μανία να επιβάλλουν τις συνθήκες αυτές σε κάποιο άλλο Κράτος; Γιατί προσπαθούν να ξεφτιλίσουν και να φέρουν σε απόγνωση άλλους λαούς;

Οι προειδοποιήσεις του Erich Koch-Weser κατά το 1931, όπως και οι προειδοποιήσεις πολλών άλλων πολιτικών και διανοούμενων της εποχής εκείνης, δεν εισακούστηκαν από τον εξαθλιωμένο γερμανικό λαό που είχε απολέσει κάθε ελπίδα για το μέλλον του. Έτσι μία μέρα σαν και σήμερα, πριν από 79 ακριβώς χρόνια (στις 30 Ιανουαρίου 1933), ο Αδόλφος Χίτλερ περνούσε θριαμβευτικά την πόρτα της Καγκελαρίας της Γερμανίας και όρκιζε την πρώτη του ναζιστική κυβέρνηση.

Κατά τα φαινόμενα, οι Γερμανοί δεν έχουν διδαχθεί πολλά από την ιστορία τους...